Revolution and Reflection: Intellectual Change in Germany during the 1850’s

مشکل و رویکرد انقلاب‌های نافرجام 1848 به‌طور گسترده توسط مورخان به‌عنوان نقطه عطفی نه تنها در توسعه سیاسی، بلکه همچنین در توسعه فکری اروپای امروزی تلقی شده است. تا قبل از سال 1848، بر اساس دیدگاه سنتی، فضای رایج عقاید آرمانی، امیدبخش، انسانی و مترقی بود. به هر حال، تجربی، بدبینانه، بدبینانه، و وسواس قدرت بود. همانطور که هانس کوهن در مقاله‌اش «اواسط قرن: نقطه عطف» بیان می‌کند، «در سال 1848، پایه‌های اعتقاد تمدنی- فکری غربی به عینیت حقیقت و عدالت، ایمان اخلاقی به رحمت و مدارا - هنوز تزلزل‌ناپذیر بود. ... در بهار 1848 بشر پر از امیدهای درخشان بود، اما پایان سال 1848 امیدها را بر باد داد، و قرنی که در سال 1848 افتتاح شد، ظاهراً به آرامی اما مطمئناً به زوال و فاجعه منتهی شد. مقصر فاجعه ای که ثلث پایانی آن قرن را رقم زد، کشوری تلقی شده است که وقایع 1848-1849 بیشترین تأثیر را در آن داشته است. اگرچه تعداد کمی از مورخان در پیوند دادن ناکامی‌های آلمانی‌های اواسط قرن نوزدهم به وحشت‌هایی که توسط برخی از فرزندان قرن بیستم آنها مرتکب شده‌اند، به اندازه کوهن پیش رفته‌اند، مدت‌ها متداول بوده است که واکنش آلمان به انقلاب شکست‌خورده‌اش را به‌عنوان واکنشی در نظر بگیریم. روند آماده سازی اصولی برای راه حل اقتدارگرایانه اتو فون بیسمارک برای مسئله ملی در دوره بین 1864 و 1871 - که به نوبه خود مملو از اهمیت شوم دوربرد بود.

THE PROBLEM AND THE APPROACH The abortive revolutions of 1848 have been widely regarded by historians as a watershed not only in the political but also in the intellectual de­ velopment of modem Europe. Before 1848, according to the traditional view, the prevalent climate of opinion was idealistic, hopeful, humane, and progressive. Mterwards, it was empirical, pessimistic, cynical, and obsessed with power. As Hans Kohn put it in his essay "Mid-century: The Turning Point," "In 1848 the foundations of Western civilizatio- intellectual belief in the objectivity of truth and justice, ethical faith in mercy and tolerance - were still unshaken. . . . In the spring of 1848 mankind was full of glowing hope, but the end of 1848 dashed the hopes, and the century which 1848 inaugurated appears to have led slowly but surely to decay and disaster. " 1 Germany, a prime culprit in the debacle which marked the last third of that century, has been seen as the country in which the events of 1848-49 had the most profound impact. Although few historians have gone as far as Kohn in linking the failures experienced by mid-nineteenth-century Germans to the horrors perpetrated by some of their twentieth-century descendants, it has long been common to think of Germany's response to her defeated revolution as a process of atti­ tudinal preparation for Otto von Bismarck's authoritarian solution to the national question in the period between 1864 and 1871 - which in turn was fraught with ominous long-range significance.