Rethinking Ownership of Development in Africa

بازاندیشی مالکیت توسعه در آفریقا نشان می‌دهد که چگونه به جای توانمندسازی جوامعی که با آنها کار می‌کنند، اصطلاح مالکیت توسعه اغلب در واقع به تداوم مرکزیت سازمان‌های چندجانبه و اهداکنندگان بین‌المللی در توسعه آفریقا کمک می‌کند. نقش نسبتاً حداقلی برای شرکای محلی.

در چارچوب طرح توسعه امروزی برای آفریقا، مالکیت اغلب به عنوان نوشدارویی برای همه مشکلات توسعه قاره وابسته به کمک در نظر گرفته می‌شود. که از طریق بیانیه پاریس سازمان همکاری و توسعه اقتصادی (OECD) در مورد اثربخشی کمک و دستور کار آکرا برای اقدام تقویت شده است، مالکیت اکنون روش برتر برای دستیابی به اثربخشی کمک و طیف وسیعی از نتایج توسعه است. در سراسر این کتاب، نویسنده نشان می دهد که چگونه پارادایم مالکیت دیکته می کند که چه کسی می تواند دانش توسعه تولید کند و چه کسی مسئول اجرای آن است، با تمرکز ویژه بر بخش های بهداشتی در بورکینافاسو و کنیا. بر اساس این پارادایم، علی رغم روایت مالکیت، ذینفعان ملی در هر دو کشور تولیدکننده دانش توسعه نیستند. آنها صرفاً مسئول اجرای آن هستند. این کتاب غلبه سیاست‌های توسعه بین‌المللی مرسوم را به چالش می‌کشد که خواستار مالکیت بیشتر ذینفعان آفریقایی بدون زیر سوال بردن پیامدهای درخواست‌های اهداکنندگان و میراث تاریخی استعمار در آفریقا هستند. در نهایت، یافته‌های این کتاب سهم مهمی در بحث‌های توسعه حیاتی دارد که توسعه بین‌المللی را به‌عنوان شرکتی که قادر به توانمندسازی کشورهای در حال توسعه است زیر سوال می‌برد.

این کتاب پرجنب‌وجوش و جذاب، خوانندگان را به چالش می‌کشد تا درباره مالکیت متفاوت فکر کنند، و به همین دلیل برای محققان مطالعات توسعه و مطالعات آفریقایی، و همچنین برای دست اندرکاران توسعه در آفریقا جالب خواهد بود.

Rethinking Ownership of Development in Africa demonstrates how instead of empowering the communities they work with, the jargon of development ownership often actually serves to perpetuate the centrality of multilateral organizations and international donors in African development, awarding a fairly minimal role to local partners.

In the context of today’s development scheme for Africa, ownership is often considered to be the panacea for all of the aid-dependent continent’s development woes. Reinforced through the Organization for Economic Co-operation and Development (OECD)’s Paris Declaration on Aid Effectiveness and the Accra Agenda for Action, ownership is now the preeminent procedure for achieving aid effectiveness and a range of development outcomes. Throughout this book, the author illustrates how the ownership paradigm dictates who can produce development knowledge and who is responsible for carrying it out, with a specific focus on the health sectors in Burkina Faso and Kenya. Under this paradigm, despite the ownership narrative, national stakeholders in both countries are not producers of development knowledge; they are merely responsible for its implementation. This book challenges the preponderance of conventional international development policies that call for more ownership from African stakeholders without questioning the implications of donor demands and historical legacies of colonialism in Africa. Ultimately, the findings from this book make an important contribution to critical development debates that question international development as an enterprise capable of empowering developing nations.

This lively and engaging book challenges readers to think differently about the ownership, and as such will be of interest to researchers of development studies and African studies, as well as for development practitioners within Africa.