Rescuing History from the Nation: Questioning Narratives of Modern China

پراسنجیت دوآرا اولین گزارش سیستماتیک را از رابطه بین دولت-ملت، ناسیونالیسم و ​​مفهوم تاریخ خطی ارائه می دهد. دوآرا با تمرکز بر چین و از جمله بحث در مورد هند، استدلال می کند که بسیاری از مورخان دولت-ملت های پسااستعماری، تاریخ خطی و تکاملی مدل روشنگری/استعمار را اتخاذ کرده اند. در نتیجه، آن‌ها گزارش‌های سرکوب‌کننده، طردکننده و ناقص نوشته‌اند.

واکنش‌ها علیه چنین تاریخ‌هایی منجر به گرایش به نگاه به گذشته به‌عنوان ساخته‌شده، تصور یا اختراع شده است. در این کتاب، دوآرا راهی برای خروج از بن بست بین سازندگی و ملت در حال تکامل ارائه می دهد. او تاریخ را به‌عنوان مجموعه‌ای از روایت‌های متعدد و اغلب متناقض که به‌طور همزمان در سطوح ملی، محلی و فراملی تولید می‌شوند، بازتعریف می‌کند. او در یک سری از مطالعات موردی نزدیک به هم، نمونه هایی از این قبیل را تاریخ های بسیار متفاوتی که توسط اصلاح طلبان ناسیونالیست چینی و طرفداران مذاهب عامه پسند تولید شده اند، روایت های متضاد ملی گرایان دولتی و مدافعان فدرالیسم در چین اوایل قرن بیستم در نظر می گیرد. او ضرورت ادغام اعتراض، تصاحب، سرکوب و بازگشت سوژه سرکوب شده را در هر گزارشی از گذشته که برای زمان حال معنادار باشد، نشان می دهد. دوآرا نشان می‌دهد که چگونه می‌توان تاریخ‌هایی نوشت که در برابر تحت فشار قرار گرفتن در خدمت سوژه ملی در پیشرفت آن – یا توقف پیشرفت – به سوی مدرنیته مقاومت می‌کنند.

Prasenjit Duara offers the first systematic account of the relationship between the nation-state, nationalism, and the concept of linear history. Focusing primarily on China and including discussion of India, Duara argues that many historians of postcolonial nation-states have adopted a linear, evolutionary history of the Enlightenment/colonial model. As a result, they have written repressive, exclusionary, and incomplete accounts.

The backlash against such histories has resulted in a tendency to view the past as largely constructed, imagined, or invented. In this book, Duara offers a way out of the impasse between constructionism and the evolving nation; he redefines history as a series of multiple, often conflicting narratives produced simultaneously at national, local, and transnational levels. In a series of closely linked case studies, he considers such examples as the very different histories produced by Chinese nationalist reformers and partisans of popular religions, the conflicting narratives of statist nationalists and of advocates of federalism in early twentieth-century China. He demonstrates the necessity of incorporating contestation, appropriation, repression, and the return of the repressed subject into any account of the past that will be meaningful to the present. Duara demonstrates how to write histories that resist being pressed into the service of the national subject in its progress—or stalled progress—toward modernity.