Representations of Forgetting in Life Writing and Fiction

این کتاب در درجه اول بر مفهوم فراموشی تمرکز دارد، با تاکید ویژه بر اینکه چگونه می توانیم فراموش شده را در متون نوشتاری و حافظه زندگی معاصر ردیابی کنیم. از دو بخش اصلی تشکیل شده است: بخش اول به طور خاص بر زندگی نویسی متمرکز است و آنچه نویسنده آن را «صحنه های فراموشی» می نامد. دومی هم داستان‌ها و هم زندگی‌نامه‌هایی را بررسی می‌کند که با مسائل مربوط به حافظه/فراموشی جمعی سروکار دارند. هدف اصلی کتاب ترسیم روش‌ها و استراتژی‌هایی است که نویسندگان هنگام نوشتن مطالب فراموش شده به کار می‌برند – این کتاب استدلال می‌کند که فراموشی همراهی ثابت در هر متن حافظه‌ای است و نقش تعیین‌کننده‌ای در کار حافظه انجام‌شده در متون دارد. هدف نظری اصلی، بررسی دقیق ارتباط بین حافظه جمعی و حافظه شخصی، با استخراج همزمان از دو رشته است: مطالعات حافظه و نظریه‌های مربوط به نوشتن زندگی. با در نظر گرفتن هر دو حوزه تحقیق، نتایج این مطالعه می‌تواند به هر دو دیدگاه نظری وارد شود.

This book primarily focuses on the concept of forgetting, with particular emphasis on how we can trace the forgotten in contemporary life writing and memory texts. It consists of two main parts: the first concentrates on life writing in particular and what the author calls “scenes of forgetting”; the second examines both fiction and autobiographies that deal with questions of collective memory/forgetting. The book’s principal aim is to map methods and strategies writers employ when writing the forgotten – it argues that forgetting is a constant companion in any memory text and plays a decisive role in the memory work performed in the texts. The main theoretical objective is to examine carefully the connection between collective memory and personal memory, by drawing from two disciplines at once: memory studies and theories on life writing. By considering both areas of research, the conclusions of this study are able to feed into both theoretical perspectives.