دسترسی نامحدود
برای کاربرانی که ثبت نام کرده اند
برای ارتباط با ما می توانید از طریق شماره موبایل زیر از طریق تماس و پیامک با ما در ارتباط باشید
در صورت عدم پاسخ گویی از طریق پیامک با پشتیبان در ارتباط باشید
برای کاربرانی که ثبت نام کرده اند
درصورت عدم همخوانی توضیحات با کتاب
از ساعت 7 صبح تا 10 شب
دسته بندی: ادبیات ویرایش: نویسندگان: Julien Vinot سری: ناشر: Université d’Angers, Université de Montréal سال نشر: 2008 تعداد صفحات: 423 زبان: French فرمت فایل : PDF (درصورت درخواست کاربر به PDF، EPUB یا AZW3 تبدیل می شود) حجم فایل: 18 مگابایت
کلمات کلیدی مربوط به کتاب تکرار و تنوع سنت در رمان های هو دو روتلاند [پایان نامه]: [SHS:LITT] علوم انسانی و اجتماعی/ادبیات، آنگلو نورمن، auctoritas، خودتخیلی، بینامتنی، راوی، تقلید، عاشقانه درباری، translatio studii
در صورت تبدیل فایل کتاب Répétition et variation de la tradition dans les romans de Hue de Rotelande [thesis] به فرمت های PDF، EPUB، AZW3، MOBI و یا DJVU می توانید به پشتیبان اطلاع دهید تا فایل مورد نظر را تبدیل نمایند.
توجه داشته باشید کتاب تکرار و تنوع سنت در رمان های هو دو روتلاند [پایان نامه] نسخه زبان اصلی می باشد و کتاب ترجمه شده به فارسی نمی باشد. وبسایت اینترنشنال لایبرری ارائه دهنده کتاب های زبان اصلی می باشد و هیچ گونه کتاب ترجمه شده یا نوشته شده به فارسی را ارائه نمی دهد.
Hue de Rotelande، بخشی از فعالیت های ادبی ربع پایانی قرن دوازدهم، آنگلو نورمن، نویسنده دو رمان شاعرانه با عنوان Ipomedon و Protheselaus است. این رمانها که اغلب مورد تردید منتقدان قرار میگیرند، اگرچه تحلیل کاملی از نوشتههای ادبی او وجود ندارد، در طبقهبندی و تفسیر آنها مشکل جدی ایجاد میکنند. در واقع، نوشتههای ادبی هیو که نمیتوان آنها را نه در دسته رمانهای باستانی و نه در رمانهای آرتورین طبقهبندی کرد، به نظر میرسد در قسمتهایی نوشته شدهاند که از رمانهای معاصر وام گرفته شدهاند. حتی با وجود اینکه متوجه شخصیتها و انگیزههای مشخصی از قبل میشویم، هیو متون خود را به شیوهای متعارف مانند پیشینیانش سازماندهی نمیکند. با توجه به رابطه دوگانه بین وابستگی و نوآوری، Hue مواد مختلفی را به منظور ایجاد فضایی رمانتیک به کار میگیرد که میتواند به تکرار یا تغییر یک سنت ادبی کمک کند. از آنجایی که متون هیو بی وقفه فضاهایی را از رمان های دیگر به عاریت می گیرند یا از آنها استفاده می کنند و در عین حال بر اساس کدهای موجود تکامل می یابند، بنابراین بدیهی به نظر می رسید که ما باید روشی را که او برای نظم بخشیدن به نوشته هایش استفاده می کند و با کدام قطعه صحبت می کند مطالعه کنیم. هیو با بازنمایی translatio studii و نمایش نوشتههای خود به عنوان ترجمه ساده، با روشهای ارجاعی خود بازی میکند که از همه auctoritas خالی میکند. بنابراین او ثابت میکند که این سنت نوشتاری که مستلزم برهمنهی متن یکی بر دیگری، متن جدید به باستان است، از دنیایی ظاهری است (فصل 1). اگر او متن های خود را بر اساس چارچوب یا ساختار رمان عاشقانه درباری بسازد، بنابراین شیوه های مختلف آن ژانر را زیر سوال می برد. بنابراین او نسخه جدیدی از عاشقانه درباری را پیشنهاد می کند یا مفهوم سازی می کند و به رمان هایش لحن شیطنت آمیز یا تند خاصی می دهد (فصل 2). به عنوان یک نویسنده، هیو همیشه از یک گفتمان بازتابی استفاده می کند تا سبک نوشتاری خود را مشخص کند که متون او را واجد شرایط می کند. او بر نقش خود به عنوان یک نویسنده، بر تصویری که از خود منتقل می کند و بر عملکرد خود از طریق رمان هایش تمرکز می کند (فصل 3).
Hue de Rotelande, an Anglo-Norman part of the literary activity of the last quarter of the 12th century, is the author of the two poetical novels entitled Ipomedon and Protheselaus. These novels often questioned by the critiques, even though a thorough analysis of his literary writings does not exist, pose a serious problem as to their classification and interpretation. In fact, Hue's literary writings that cannot be classified either in the category of Romances of Antiquity or in the Arthurian Romances, seem to be written in episodes borrowed from the contemporary novels. Even though we notice certain already known characters and motives, Hue does not organize his texts in a conventional fashion such as his predecessors. According to a double relationship between dependence and innovation, Hue appropriates different materials in order to create a novelistic atmosphere which can contribute either to the repetition or variation of a literary tradition. Since Hue's texts borrow or use incessantly spaces from other novels and at the same time evolve on already existing codes, it therefore seemed obvious that we should study the method he uses to order his writings and with which piece his novels converse with. Representing the translatio studii, and exposing his writings as simple translation, Hue plays with his referential modals which he empties from all auctoritas. He thus proves that this writing tradition which requires the superposition of text one upon the other, the new onto the ancient, is from an apparent world (chapter 1). If he builds his texts following the frame or the structure of the courtly romance, he thus puts into question the different modalities of that genre. He therefore proposes or conceptualizes a new version of the courtly romance, giving to his novels a certain naughty or spicy tone (chapter 2). As a writer, Hue always uses a reflective discourse in order to outline his writing style that qualifies his texts. He focuses on his role as an author, on the self-image he transmits and on his function through his novels (chapter 3).