Renaissance Art in Venice: From Tradition to Individualism

هنر و معماری همیشه در مرکز ونیز بوده‌اند، اما در دوره رنسانس، بین سال‌های 1440 تا 1600، زمانی که بسیاری از ساختمان‌ها، مجسمه‌ها و نقاشی‌های جدید شهر متمایز و متمایز شده‌اند، به نوعی آپوتئوز رسیدند. کیفیت های اصلی گسترش ارزش های رنسانس به هنرمندان برجسته ای مانند جنتیله و جووانی بلینی، جورجیونه، پالادیو، تیتیان و تینتورتو مجوز اختراع هنری داد. با این حال، این ابداع همچنین باید در ارتباط با هنرمندان و آثار هنری که هنوز با ارزش‌های سنتی‌تر، شرکتی و عمومی «ونیزی» (Venezianità) مطابقت دارند، درک شود.

تام نیکولز با اتخاذ یک رویکرد زمانی، که هر فصل یک دوره بیست و پنج ساله متوالی را پوشش می‌دهد، و توجه به هنرمندان را در بر می‌گیرد، تام نیکولز مطالعه‌ای واضح و آسان از هنر رنسانس ونیزی ارائه می‌کند. او از طریق تحلیل‌های بصری دقیق آثار خاص از معماری گرفته تا نسخه‌های خطی تذهیب‌شده، قدرت شکل‌دهنده هنر را در قلب این داستان برجسته قرار می‌دهد.

Art and architecture have always been central to Venice but in the Renaissance period, between c.1440 and 1600, they reached a kind of apotheosis when many of the city's new buildings, sculpture, and paintings took on distinctive and original qualities. The spread of Renaissance values provided leading artists such as Gentile and Giovanni Bellini, Giorgione, Palladio, Titian, and Tintoretto with a licence for artistic invention. This inventiveness however also needs to be understood in relation to the artists and artworks that still conformed to the more traditional, corporate, and public values of "Venetianness"' (Venezianità).

By adopting a chronological approach, with each chapter covering a successive twenty-five year period, and focusing attention on the artists, Tom Nichols presents a vivid and easily navigable study of Venetian Renaissance art. Through close visual analyses of specific works from architecture to illuminated manuscripts, he puts the formative power of art back at the heart of this remarkable story.