Remaking the song : operatic visions and revisions from Handel to Berio

اجراهای اپرا اغلب به شدت مبتکرانه هستند. بازبینی‌های آهنگسازان، بداهه‌پردازی‌های خوانندگان، و تخیل مجدد کارگردانان صحنه، به طور مداوم دیدگاه‌های ما را درباره آثار متعارف به چالش می‌کشد. اما آیا آنها به اندازه کافی دور می شوند؟ این کتاب با ظرافت نوشته شده و به زیبایی مختصر، که تقریباً کل تاریخ اپرا را در بر می گیرد، نگرش نسبت به برخی از محبوب ترین آثار موسیقایی ما را بازنگری می کند. به تاریخچه اپرا از دیدگاه ها و بازبینی های متعدد نگاه می کند و یک سوال ساده می پرسد: اپرا دقیقا چیست؟ بازسازی آهنگ، سرشار از پاسخ‌های تخیلی، آثار هندل، موتزارت، دونیزتی، وردی، واگنر، پوچینی و بریو را در نظر می‌گیرد تا آنچه را که بسیاری مقدس می‌دانند: متن موسیقی اپرا را به چالش بکشد. سنت های علمی از ایده متون اپرایی بزرگ که به طور دائم در قانون ثبت می شوند، حمایت می کند. راجر پارکر، با در نظر گرفتن نمونه هایی از اصرار بسیار مورد انتقاد سسیلیا بارتولی بر استفاده از آریاهای جایگزین موتزارت در ازدواج فیگارو تا پایان جدید لوسیانو بریو تا توراندوت ناتمام پوچینی، استدلال می کند که اپرا شکلی ذاتاً قابل تغییر است و همه ما اجراکنندگان، شنوندگان، دانش پژوهان باید بازنگری های اپرا را به عنوان راهی برای باز کردن آثار به نیازهای معاصر و لذت های جدید جشن بگیریم.

Opera performances are often radically inventive. Composers’ revisions, singers’ improvisations, and stage directors’ re-imaginings continually challenge our visions of canonical works. But do they go far enough? This elegantly written, beautifully concise book, spanning almost the entire history of opera, reexamines attitudes toward some of our best-loved musical works. It looks at opera's history of multiple visions and revisions and asks a simple question: what exactly is opera? Remaking the Song, rich in imaginative answers, considers works by Handel, Mozart, Donizetti, Verdi, Wagner, Puccini, and Berio in order to challenge what many regard as sacroscant: the opera’s musical text. Scholarly tradition favors the idea of great operatic texts permanently inscribed in the canon. Roger Parker, considering examples ranging from Cecilia Bartoli's much-criticized insistence on using Mozart's alternative arias in the Marriage of Figaro to Luciano Berio's new ending to Puccini's unfinished Turandot, argues that opera is an inherently mutable form, and that all of us—performers, listeners, scholars—should celebrate operatic revisions as a way of opening works to contemporary needs and new pleasures.