Religious Idiom and the African American Novel, 1952-1998

در این مطالعه رمان‌های رالف الیسون، تونی موریسون، لئون فارست، ارنست گینز، رندال کنان، جان ادگار وایدمن، گیل جونز، و اکتاویا ای. باتلر، تویر والکاکاری، بازبینی خلاقانه و شکل‌دهی مجدد اصطلاحات و تصاویر یهودی-مسیحی را توسط رمان‌نویسان آمریکایی آفریقایی-مخصوصاً استفاده آنها از زبان «مقدس» برای معنای سکولار بررسی می‌کند. او نشان می‌دهد که این نویسندگان در نوشتن درباره پیچیدگی‌های خودخواهی و ملیت آمریکایی، اصطلاح مذهبی را کنار نمی‌گذارند و بشارت نمی‌دهند. در عوض، آنها از تغییر شکل مواد خام انتخابی خود برای اهداف خود لذت می برند، که اغلب ارتباط چندانی با زمینه یا عملکرد اصلی مواد ندارند. استفاده آنها از اصطلاح مشتق شده از کتاب مقدس با براندازی سکولار بدیع و داستان های جستجوی معنوی که با تعاریف جزمی متعارف مخالفت می کند مشخص شده است. این نویسندگان لفاظی مذهبی را برای مطالعه و بازبینی مفهوم مارتین لوتر کینگ جونیور از "جامعه محبوب" و ابراز اشتیاق خود برای اخلاقیات عشقی فراگیر که می تواند از هر مرزی که به نام نژاد، طبقه، جنسیت ترسیم شده است، فراتر رود، برانگیزند. دین.

با شروع کارکردهای اصطلاح مسیحی در نامه های آمریکایی آفریقایی تبار از دهه 1770 تا دهه 1920 رنسانس هارلم و عواقب آن، و به دنبال آن تحلیل رمان های پس از سال 1950، والکیاکاری نشان می دهد که چگونه نسل به نسل، نویسندگان آفریقایی-آمریکایی لفاظی های مسیحی را برای دفاع از حقوق مدنی و دموکراسی برانگیخته اند. برخورد آنها با این میراث در نیمه دوم قرن بیستم به سطح جدیدی از خلاقیت رسید و به یک ویژگی فراگیرتر از هر زمان دیگری در رمان آفریقایی آمریکایی تبدیل شد.

 

In this study of novels by Ralph Ellison, Toni Morrison, Leon Forrest, Ernest Gaines, Randall Kenan, John Edgar Wideman, Gayl Jones, and Octavia E. Butler, Tuire Valkeakari examines the creative re-visioning and reshaping of Judeo-Christian idiom and imagery by African American novelists--specifically their use of "sacred" language for secular meaning. She shows that in writing about the complexities of American selfhood and nationhood, these authors neither abandon religious idiom nor evangelize. Rather, they delight in reshaping their chosen raw material for their own purposes, which often have little to do with the material's original context or function. Their use of biblically derived idiom is marked by innovative secular subversion and by stories of spiritual quest that defy conventional dogmatic definitions. These authors evoke religious rhetoric to study and revisit Martin Luther King Jr.’s concept of the “beloved community” and to express their yearning for an inclusive love ethic that could transcend any boundaries drawn in the name of race, class, gender, or religion.

Beginning with the functions of Christian idiom in African American letters from the 1770s to the 1920s Harlem Renaissance and its aftermath, followed by an analysis of post-1950 novels, Valkeakari shows how, generation after generation, African American writers have evoked Christian rhetoric to advocate civil rights and democracy. Their treatment of this legacy reached a new level of creativity in the latter half of the 20th century, becoming a more pervasive characteristic of the African American novel than ever before.