Religion, Spirituality and Everyday Practice

نسل کنونی بزرگسالان جوان، حداقل در دنیای غرب، گرایش آشکاری نسبت به ترجیح خود برای توصیف "معنوی" در مقابل "مذهبی" نشان داده است. این کتاب به دنبال بررسی معانی و پیامدهای احتمالی مرتبط با این تضاد از نظر شباهت‌ها و تفاوت‌هایی است که بر افرادی که از این اصطلاحات با توجه به اعمال روزمره استفاده می‌کنند یا معتقدند باید از خود تعریفی «مذهبی» تبعیت کنند، تأثیر می‌گذارد. ” یا “معنوی” – یا نه. چندین فصل در این مجلد به طور خاص از طریق تحقیق در عمل، تضاد دینی و معنوی را مورد بررسی قرار می‌دهند: افرادی که ادعا می‌کنند «مذهبی» یا «معنوی» هستند، از چه راه‌هایی این خودانگاره‌ها را در زندگی‌شان آشکار می‌کنند؟ فردی که خود را «مذهبی» یا «معنوی» می‌داند، چگونه به‌صورت روزانه این تصور از خود را به شیوه‌های خاصی که می‌تواند برای دیگران توصیف کند، زندگی می‌کند، حتی اگر با دیگران به اشتراک نگذارد؟ آیا راه‌هایی وجود دارد که «روحانی» بودن می‌تواند شامل دین شود یا راه‌هایی وجود دارد که «مذهبی» می‌تواند معنویت را در برگیرد، و اگر چنین است، اینها چه تفاوتی با مفاهیم دوره‌های پیشین دارند (مانند معنویت ایگناسی، معنویت ارتدکس، معنویت آنگلیکن، و غیره). ? ما همچنین بررسی می‌کنیم که آیا نهادهایی برای تمرین معنوی وجود دارد که کسانی که خود را «روحانی» می‌نامند، به آن روی می‌آورند یا اینکه تفاوتی که در این اصطلاحات به وجود می‌آید ممکن است در عوض بین بیان‌های عملی نهادینه‌شده و غیرنهادسازی‌شده، از جمله، اما نه محدود به خود معنوی‌ها باشد. .

The current generation of young adults, at least in the Western world, has shown a marked tendency toward a preference for describing themselves as “spiritual” as contrasted to “religious.” This book seeks to examine the possible meanings and consequences associated with this contrast in terms of the similarities and differences that affect those who use these terms with respect to the everyday practices that they themselves employ or believe should follow from being self-defined as “religious” or “spiritual” – or not. The several chapters in this volume take up the religious-spiritual contrast specifically through investigations into practice: In what ways do people who claim to be “religious” or “spiritual” define these self-images as manifest in their own lives? How on a daily basis does a person who considers himself or herself “religious” or “spiritual” live out that self-image in specific ways that she or he can describe to others, even if not share with others? Are there ways that being “spiritual” can involve religion or ways that being “religious” can involve spirituality, and if so, how do these differ from concepts in prior eras (e.g., Ignatian spirituality, Orthodox spirituality, Anglican spirituality, etc.)? We also explore if there are institutions of spiritual practice to which those who term themselves “spiritual” turn, or if the difference implied by these terms may instead be between institutionalized and de-institutionalized expressions of practice, including but not limited to self-spiritualities.