Refugees and the Promise of Asylum in Postwar France, 1945–1995

این کتاب پاسخ فرانسه به پناهندگان از آزادی پاریس در سال 1944 تا پایان جنگ‌های داخلی در یوگسلاوی سابق در سال 1995 را بازگو می‌کند. توسعه پس از جنگ و تقاضا برای کارگران مهاجر برای پناهندگان از شرق کمونیست، از اسپانیای فرانکو، از مجارستان پس از شورش 1956، و بعداً از آمریکای لاتین و هندوچین مطلوب بود. پناهندگی در سطح ملی در ارتباط با تحولات بین المللی، مداخلات کمیساریای عالی سازمان ملل متحد در امور پناهندگان و تصویب کنوانسیون پناهندگان 1951 توسعه یافت. با این حال، گسست‌های اقتصادی در دهه 1970 و ظهور پناهندگان از آسیا و آفریقا، منجر به تاکید بر اولویت‌های ملی و ایجاد احساس بحران و پرسش‌هایی در مورد اینکه آیا فرانسه می‌تواند به وعده خود ادامه دهد یا خیر، انجامید.

This book recounts France’s responses to refugees from the liberation of Paris in 1944 to the end of the civil wars in the former Yugoslavia in 1995. It questions whether France fulfilled the promise of asylum for those persecuted for the ‘cause of liberty’ made in its Constitution of 1946. Post-war development and the demand for immigrant workers were favourable to refugees from the Communist east, from Franco’s Spain, from Hungary after insurrection of 1956, and later from Latin America and Indochina. Asylum developed nationally in conjunction with international developments, the interventions of the United Nations High Commissioner for Refugees, and the adoption of the 1951 Refugee Convention. Economic ruptures in the 1970s, however, and the appearance of refugees from Asia and Africa, led to the assertion of national priorities and brought about a sense of crisis, and questions about whether France could continue to fulfil its promise.