Refugee Cities: How Afghans Changed Urban Pakistan

که بین تهاجم شوروی در دهه 1970 به افغانستان و جنگ علیه تروریسم پس از 2001 واقع شده است، شهرهای پناهنده داستانی را بیان می کند که چگونه جنگ های جهانی بر زندگی روزمره افغان هایی که به عنوان پناهنده در پاکستان زندگی می کنند، تأثیر می گذارد. .

که بین تهاجم شوروی در دهه 1970 به افغانستان و جنگ علیه تروریسم پس از 2001 واقع شده است، شهرهای پناهنده داستانی را بیان می کند که چگونه جنگ های جهانی بر زندگی روزمره افغان هایی که به عنوان پناهنده در پاکستان زندگی می کنند، تأثیر می گذارد. . این کتاب یک نگاه اجمالی ضروری از زندگی عادی برای یک جمعیت طولانی مدت پناهنده، فراتر از سرفصل های جنگ، ترور یا رنج بی پناه ارائه می دهد. همچنین درک ما را از این که چگونه شهرها – به جای ملت – مکان‌های مهمی برای هویت‌سازی برای افراد مهاجر هستند، افزایش می‌دهد.

در شهرهای پناهنده، سنا آلیمیا ریز تاریخ‌های محلی را بازسازی می‌کند. زندگی مردم عادی ساکن در محله‌های کم‌درآمد در پیشاور و کراچی و راه‌هایی را که در آن شهرهایی که بخشی از آن هستند را متحول کرده‌اند. در پاکستان، دسترسی افغان ها به تابعیت رسمی تقریباً غیرممکن است. با وجود این، افغان‌ها محله‌های جدیدی ساخته‌اند، مرزهای شهرها را گسترش داده‌اند، با کار خود در پروژه‌های ساختمانی شهرها را ساخته‌اند، و هویت‌های شهری جدیدی ایجاد کرده‌اند - و اغلب آنها این کار را در کنار پاکستانی‌ها انجام داده‌اند. مبارزات آنها یک بعد مهم و نادیده گرفته شده از تاریخ شهری پاکستان است. با این حال، با توجه به اینکه تجربه افغانستان در پاکستان عمیقاً توسط ژئوپلیتیک شکل گرفته است، این کتاب همچنین نشان می‌دهد که چگونه در دوران جنگ علیه تروریسم، بسیاری از افغان‌ها مجبور به ترک پاکستان شده‌اند. بنابراین، این کتاب همچنین مستندی از جابجایی های متعدد مهاجران و افزایش عادی سازی اخراج به عنوان بخشی از \"مدیریت پناهندگان\" است.

Situated between the 1970s Soviet Union’s invasion of Afghanistan and the post–2001 War on Terror, Refugee Cities tells the story of how global wars affect everyday life for Afghans who have been living as refugees in Pakistan.

Situated between the 1970s Soviet Union’s invasion of Afghanistan and the post–2001 War on Terror, Refugee Cities tells the story of how global wars affect everyday life for Afghans who have been living as refugees in Pakistan. This book provides a necessary glimpse of what ordinary life looks like for a long-term refugee population, beyond the headlines of war, terror, or helpless suffering. It also increases our understanding of how cities—rather than the nation—are important sites of identity-making for people of migrant origins.

In Refugee Cities, Sanaa Alimia reconstructs local microhistories to chronicle the lives of ordinary people living in low-income neighborhoods in Peshawar and Karachi and the ways in which they have transformed the cities of which they are a part. In Pakistan, formal citizenship is almost impossible for Afghans to access; despite this, Afghans have made new neighborhoods, expanded city boundaries, built cities through their labor in construction projects, and created new urban identities—and often they have done so alongside Pakistanis. Their struggles are a crucial, neglected dimension of Pakistan’s urban history. Yet given that the Afghan experience in Pakistan is profoundly shaped by geopolitics, the book also documents how, in the War-on-Terror era, many Afghans have been forced to leave Pakistan. This book, then, is also a documentation of the multiple displacements migrants are subject to and the increased normalization of deportation as a part of “refugee management.”