Redevelopment and race : planning a finer city in postwar Detroit

در دهه‌های پس از جنگ جهانی دوم، برنامه‌ریزان حرفه‌ای شهر در دیترویت تلاش‌های هماهنگی برای توقف زوال فیزیکی و اقتصادی شهر انجام دادند. موفقیت‌های آنها شامل طرح جامع برنده جایزه، تعدادی از پروژه‌های بازسازی قابل ستایش و رهبری برنامه‌ریزی نمونه در شهر و کشور بود. با این حال، علی‌رغم تلاش‌های آنها، دیترویت به سرعت در حال تبدیل شدن به نمادی بدنام از زوال شهری بود. در توسعه مجدد و مسابقه: برنامه ریزی یک شهر زیباتر در دیترویت پس از جنگ، ژوئن منینگ توماس نگاهی به آنچه اشتباه رخ داده است، می اندازد و نشان می دهد که چگونه و چرا برنامه های دولتی برای نیازهای جامعه ناکارآمد و حتی مخرب بوده است.

در رویارویی با مسائلی مانند کمبود مسکن، بلای جان در مناطق قدیمی و تغییر شرایط اقتصادی، برنامه ریزان شهری دیترویت در دوران نوسازی شهری بدون توجه به افراد کم درآمد و آمریکایی آفریقایی تبار کار کردند. ساکنان، و تلاش های آنها برای تثبیت محله های نژادی مختلط نیز ناکام ماند. کاهش مداوم قدرت صنعتی و تمرکززدایی مداوم ساکنان سفیدپوست با تلاش برنامه ریزان برای بازسازی شهر مقابله کرد. از جمله موضوعاتی که توماس در این جلد بحث می‌کند، می‌توان به اثرات مضر بزرگراه‌های دیترویت، سابقه مختلط پروژه‌های نوسازی شهری مانند پارک لافایت، اثرات شورش‌های 1967 بر توانایی دیترویت برای برنامه‌ریزی، استراتژی‌های شهرسازی کلمن یانگ (شهر) اشاره کرد. اولین شهردار سیاهپوست) و جانشینان شهردار او و تکامل منطقه توانمندسازی فدرال دیترویت. توماس با بررسی شهری که ابتدا به عنوان دانشجوی کارشناسی در دانشگاه ایالتی میشیگان و بعداً به عنوان یک محقق و برنامه‌ریز می‌شناخت، در نهایت رویکردی متفاوت در برنامه‌ریزی سنتی که عدالت اجتماعی، برابری و جامعه را بر اهداف صرفاً فیزیکی و اقتصادی قرار می‌دهد، استدلال می‌کند.

توسعه مجدد و نژاد در ابتدا در سال 1997 منتشر شد و جایزه پل دیویدوف را از انجمن مدارس دانشگاهی دریافت کرد. برنامه ریزی در سال 1378. دانشجویان و معلمان برنامه ریزی شهری از این انتشار مجدد سپاسگزار خواهند بود. یک پست اسکریپت جدید بینش هایی را در مورد تغییرات از سال 1997 ارائه می دهد.

In the decades following World War II, professional city planners in Detroit made a concerted effort to halt the city's physical and economic decline. Their successes included an award-winning master plan, a number of laudable redevelopment projects, and exemplary planning leadership in the city and the nation. Yet despite their efforts, Detroit was rapidly transforming into a notorious symbol of urban decay. In Redevelopment and Race: Planning a Finer City in Postwar Detroit, June Manning Thomas takes a look at what went wrong, demonstrating how and why government programs were ineffective and even destructive to community needs.

In confronting issues like housing shortages, blight in older areas, and changing economic conditions, Detroit's city planners worked during the urban renewal era without much consideration for low-income and African American residents, and their efforts to stabilize racially mixed neighborhoods faltered as well. Steady declines in industrial prowess and the constant decentralization of white residents counteracted planners' efforts to rebuild the city. Among the issues Thomas discusses in this volume are the harmful impacts of Detroit's highways, the mixed record of urban renewal projects like Lafayette Park, the effects of the 1967 riots on Detroit's ability to plan, the city-building strategies of Coleman Young (the city's first black mayor) and his mayoral successors, and the evolution of Detroit's federally designated Empowerment Zone. Examining the city she knew first as an undergraduate student at Michigan State University and later as a scholar and planner, Thomas ultimately argues for a different approach to traditional planning that places social justice, equity, and community ahead of purely physical and economic objectives.

Redevelopment and Race was originally published in 1997 and was given the Paul Davidoff Award from the Association of Collegiate Schools of Planning in 1999. Students and teachers of urban planning will be grateful for this re-release. A new postscript offers insights into changes since 1997.