Reclaiming American virtue : the human rights revolution of the 1970s

تعهد آمریکا به حقوق بشر بین‌المللی در دهه 1970 نه به‌عنوان نتیجه منطقی آرمان‌گرایی آمریکایی، بلکه به‌عنوان پاسخی شگفت‌انگیز به آسیب‌های ملی ظاهر شد، همانطور که باربارا کیز در این تاریخ تحریک‌آمیز نشان می‌دهد. بازیابی فضیلت آمریکایی این شور و شوق رمان را به عنوان واکنشی به چالش عمیق جنگ ویتنام و پیامدهای پرآشوب آن نشان می دهد. آمریکایی‌های راست و چپ، به‌جای نگاه به درون برای تجدید، به دنبال راه‌هایی برای احیای رهبری اخلاقی آمریکا بودند.

محافظه‌کاران از زبان مخالفان شوروی استفاده کردند تا روایتی از جنگ سرد را احیا کنند که با فضیلت‌مندی مواجه می‌شد. ایالات متحده در برابر شرارت های کمونیسم. لیبرال ها با جدا کردن ایالات متحده از بدخواهان خارجی، توجه به سوء استفاده هایی مانند شکنجه در شیلی، کره جنوبی و سایر متحدان راستگرا به دنبال پاکسازی اخلاقی بودند. هنگامی که جیمی کارتر در سال 1977 حقوق بشر را به عنوان اصل اصلی سیاست خارجی آمریکا تبدیل کرد، دولت او تلاش کرد تا این دیدگاه‌های متضاد را با هم تطبیق دهد.

اما لیبرال‌ها و محافظه‌کاران هر دو حقوق بشر را راهی برای حرکت از احساس گناه به غرور می‌دانستند. حقوق بشر برای آمریکایی‌ها کمتر به عنوان نقدی از قدرت آمریکا عمل می‌کرد تا به‌عنوان تدبیری که بسیاری از گذشته اخیر آمریکا را از نظر دور می‌داشت و درس‌های ویتنام را به پارامترهای محدود محدود می‌کرد. این یک گام کوچک از قاضی جهان به پلیس جهان خواهد بود و مداخله آمریکا به نام حقوق بشر دلیلی خواهد بود که هم لیبرال ها و هم محافظه کاران می توانند از آن استقبال کنند.

The American commitment to international human rights emerged in the 1970s not as a logical outgrowth of American idealism but as a surprising response to national trauma, as Barbara Keys shows in this provocative history. Reclaiming American Virtue situates this novel enthusiasm as a reaction to the profound challenge of the Vietnam War and its tumultuous aftermath. Instead of looking inward for renewal, Americans on the right and the left alike looked outward for ways to restore America's moral leadership.

Conservatives took up the language of Soviet dissidents to resuscitate a Cold War narrative that pitted a virtuous United States against the evils of communism. Liberals sought moral cleansing by dissociating the United States from foreign malefactors, spotlighting abuses such as torture in Chile, South Korea, and other right-wing allies. When Jimmy Carter in 1977 made human rights a central tenet of American foreign policy, his administration struggled to reconcile these conflicting visions.

Yet liberals and conservatives both saw human rights as a way of moving from guilt to pride. Less a critique of American power than a rehabilitation of it, human rights functioned for Americans as a sleight of hand that occluded from view much of America's recent past and confined the lessons of Vietnam to narrow parameters. It would be a small step from world's judge to world's policeman, and American intervention in the name of human rights would be a cause both liberals and conservatives could embrace.