Reckoning with the Imagination: Wittgenstein and the Aesthetics of Literary Experience

بسیاری از نظریه‌پردازی‌های رایج درباره ادبیات شامل تلاش‌هایی برای تجدید حس ارزش‌های زیبایی‌شناختی در خواندن است. در مورد فرمالیسم جدید و همچنین توسل اخیر به مفهوم «خواندن سطحی» چنین است. چارلز آلتیری با وجود همدردی با این تلاش‌ها، معتقد است که آنها در نهایت کوتاهی می‌کنند، زیرا اغلب آنها ارزش‌هایی را که متون ادبی را درگیر می‌کنند، توضیح نمی‌دهند. در دنیای اجتماعی آلتیری در محاسبه با خیال استدلال می کند که سنت کانتی اخلاق ایده آلیستی بازنگری شود، که به اعتقاد او می تواند بسیاری از قدرت استدلال های نقش زیبایی شناسی در هنر را بازگرداند. آلتیری در خوانش آثار بعدی ویتگنشتاین که بر انتقادات موازی ویتگنشتاین از روح تجربه‌گرایی تأکید می‌کند، چشم‌اندازی برای آن بازسازی پیدا می‌کند.

آلتیری با ارائه پدیدارشناسی تخیل شروع می‌کند، زیرا اگر این کار را انجام دهیم نمی‌توانیم به طور کامل هنر را ارج نهیم. آن را به یک نیروی متمایز و مولد اجتماعی مرتبط نکنید. این نیرو در دو درک کاملاً متفاوت اما به همان اندازه قدرتمند در خواندن او از «راهنمای دستورالعمل» جان اشبری، که به صراحت الگویی برای دیدگاه پسارمانتیک از تخیل ایجاد می‌کند، و «لدا و قو» ویلیام باتلر ییتس ظاهر می‌شود. سپس به ویتگنشتاین می پردازد با فصل هایی در مورد نقش نمایش به عنوان نقد تفکر روشنگری، ارج نهادن به ویژگی هایی مانند حساسیت و توانایی هماهنگی با اعمال دیگران، نقش بیان در ساختن الگوها، و تضاد بین اخلاقی و اخلاقی. شیوه های قضاوت اعترافی در نهایت، آلتیری مدل خود را از تجربه زیبایی‌شناختی به‌عنوان ارزش‌گذاری مشارکتی تولید می‌کند و استدلال گسترده‌ای برای اهمیت اجتماعی قدردانی به‌عنوان راهی برای فرار از الگوهای رنجش اساسی در شیوه کنونی سیاست ما ارائه می‌کند. اثری استادانه از یکی از برجسته‌ترین نظریه‌پردازان ادبی و فلسفی ما، محاسبه با تخیل جان تازه‌ای به بحث‌های جاری درباره ارزش تجربه زیبایی‌شناختی خواهد بخشید.

Much current theorizing about literature involves efforts to renew our sense of aesthetic values in reading. Such is the case with new formalism as well as recent appeals to the notion of "surface reading." While sympathetic to these efforts, Charles Altieri believes they ultimately fall short because too often they fail to account for the values that engage literary texts in the social world. In Reckoning with the Imagination, Altieri argues for a reconsideration of the Kantian tradition of Idealist ethics, which he believes can restore much of the power of the arguments for the role of aesthetics in art. Altieri finds a perspective for that restoration in a reading of Wittgenstein’s later work that stresses Wittgenstein’s parallel criticisms of the spirit of empiricism.

Altieri begins by offering a phenomenology of imagination, because we cannot fully honor art if we do not link it to a distinctive, socially productive force. That force emerges in two quite different but equally powerful realizations in his reading of John Ashbery’s "Instruction Manual," which explicitly establishes a model for a postromantic view of imagination, and William Butler Yeats’s "Leda and the Swan." He then turns to Wittgenstein with chapters on the role of display as critique of Enlightenment thinking, the honoring of qualities like sensitivity and the ability to attune to the actions of others, the role of expression in the building of models, and the contrast between ethical and confessional modes of judgment. Finally, Altieri produces his own model of aesthetic experience as participatory valuation and makes an extended argument for the social significance of appreciation as a way to escape the patterns of resentment fundamental to our current mode of politics. A masterful work by one of our foremost literary and philosophical theorists, Reckoning with the Imagination will breathe new life into ongoing debates over the value of aesthetic experience.