Reasons for Action: Toward a Normative Theory and Meta-Level Criteria

دو دیدگاه اول شخص، من این نقص های احتمالی را تصدیق می کنم و سعی می کنم بر آنها غلبه کنم. دیگران ممکن است به طور منسجم قضاوت کنند که من قادر نیستم به درستی بفهمم چه کاری باید انجام دهم، یا ممکن است دلایلی را که قبلاً از آن بی اطلاع بودم به من اطلاع دهند، یا ممکن است سعی کنند به من کمک کنند تا بر موانع فکری غلبه کنم. مانند من، این افراد نیز چنین فرض می‌کنند که هدف این است که آنچه را که من واقعاً منطقی باید انجام دهم، شناسایی کنند. با این وجود، ما به دلایلی توجه داریم که عامل به شیوه ای خاص عمل کند، نه به دلایلی، مثلاً، برای اینکه کسی بخواهد که عامل چنین باشد. بنابراین دلیل بودن به معنای ما به معنای توجهی است که نقش هدایت کننده مناسبی در آن ایفا می کند. مشورت ماموران (اگر عامل تعیین کند که با توجه به دلایل چه کاری انجام دهد، با دلایل هدایت می شود. که فایده کلی را به حداکثر می‌رساند، اما (از آنجایی که فایده عمومی در واقع توسط کسانی که به آن توجه می‌کنند هرگز به حداکثر نمی‌رسد) ملاحظات مطلوبیت عمومی نباید هیچ نقشی در مشورت عوامل داشته باشد. چنین نظریه‌ای نمی‌تواند دلیلی برای به حداکثر رساندن کاربرد عمومی در استفاده ما به عوامل نسبت دهد.

2 first-person point of view, I acknowledge these possible handicaps and try to overcome them. Other people may coherently judge that I am incapable of figuring out correctly what I rationally ought to do, or they may inform me of reasons of which I had heretofore been ignorant, or they may try to help me overcome intellectual hindrances. Like me, these people would be assuming that the goal is to identify what I really rationally ought to do. Nevertheless, we are concerned with reasons for the agent to act in a certain way, rather than with reasons, say, for someone to want it to be the case that the agent act. Thus to be a reason in our sense is to be a consideration which has an appropriate guiding role to play in the. agents deliberation. (An agent is guided by reasons if she determines what to do in light of the reasons. ) Suppose then that a nor­ mative theory says that it is supremely desirable, or that it rationally ought to be the case, that agents act in a way that maximizes the general utility, but that (since the general utility is never in fact maximized by those who pay attention to it) considerations of the general utility should play no role in the agents' deliberation. Such a theory would not be said to ascribe to agents a reason to maximize the general utility on our usage.