Reason and Being

بوریس کوزنتسوف دانشمندی در میان انسان‌گرایان، فیلسوفی در میان دانشمندان، مورخ کسانی بود که به آینده می‌نگرند، خوش‌بین در عصر غم و اندوه. او غرق در فرهنگ کلاسیک اروپا، از زمان های اولیه تا آخرین آوانگارد بود، و در اعصار پرسه می زد، یک مسافر زمان بی پروا، با ارسطو و دکارت، هاینه و دانته و بسیاری دیگر گفتگو و بحث می کرد. کوزنتسوف همچنین به روش هوشمند و متفکر خود، یک محقق مارکسیست و یک مهندس عملی، یک یهودی روسی میهن پرست در شصت سال اول اتحاد جماهیر شوروی بود. او بیش از همه در مورد تحولات انقلابی علوم طبیعی در طول تاریخ تامل کرد تا مطمئن شود، اما به ویژه در زمان خودش، در زمان آنچه او «علم غیرکلاسیک» می‌نامید، و محبوب‌ترین و نجیب‌ترین قهرمانش، آلبرت انیشتین. کوزنتسوف در 5 اکتبر 1903 (در آن زمان یکاترینوسلاو) در دنپروپتروفسک به دنیا آمد. در سالهای اولیه او شروع به تدریس کرده بود، ابتدا در سال 1921 در یک موسسه مهندسی معدن و سپس در سایر موسسات فنی. در سال 1933 او یک پست علمی در آکادمی علوم ایالات متحده آمریکا دریافت کرد و سپس در پایان جنگ جهانی دوم به چندین همکار در مؤسسه جدید تاریخ علم و فناوری پیوست. برای بیش از 40 سال او تا زمان مرگش دو سال پیش در آنجا کار کرد.

Boris Kuznetsov was a scientist among humanists, a philosopher among scientists, a historian for those who look to the future, an optimist in an age of sadness. He was steeped in classical European culture, from earliest times to the latest avant-garde, and he roamed through the ages, an inveterate time-traveller, chatting and arguing with Aristotle and Descartes, Heine and Dante, among many others. Kuznetsov was also, in his intelligent and thoughtful way, a Marxist scholar and a practical engineer, a patriotic Russian Jew of the first sixty years of the Soviet Union. Above all he meditated upon the revolutionary developments of the natural sciences, throughout history to be sure but particularly in his own time, the time of what he called 'non-classical science', and of his beloved and noblest hero, Albert Einstein. Kuznetsov was born in Dnepropetrovsk on October 5, 1903 (then Yekaterinoslav). By early years he had begun to teach, first in 1921 at an institute of mining engineering and then at other technological institutions. By 1933 he had received a scientific post within the Academy of Science of the U. S. S. R. , and then at the end of the Second World War he joined several colleagues at the new Institute of the History of Science and Technology. For more than 40 years he worked there until his death two years ago.