Reading the Anglo-Saxon Self Through the Vercelli Book (Medieval Interventions)

خواندن خود آنگلوساکسون از طریق کتاب ورچلی مفاهیم سوبژکتیویته در انگلستان آنگلوساکسون را با تجزیه و تحلیل مطالب و منابع کتاب ورچلی، مجموعه‌ای از کتاب قدیمی قرن دهم، بررسی می‌کند. شعر و نثر مذهبی انگلیسی. انتخاب و ترتیب متون کتاب ورچلی مدت‌هاست که محققان را گیج کرده است، اما این کتاب استدلال می‌کند که منطق سازمانی آن در رابطه متون آن با عملکرد خودخواهی نهفته است. بسیاری از اشعار و موعظه ها سوبژکتیویته را از طریق «روح و بدن» نشان می دهند، یک موتیف ادبی محبوب قرون وسطایی که خروج فیزیکی روح از بدن در هنگام مرگ و خطاب های بعدی آن به بدن را توصیف می کند. متون روح و بدن ورچلی، همراه با روایات مثال زدنی آن از رسولان و قدیسان، مدلی از خودبودن را می سازد که تجسم یافته و اجراکننده است، که بر رابطه ای متقابل بین روح و بدن استوار است که در آن بدن دارای پتانسیل عمل رستگارانه است. . بنابراین، این کتاب یک مفهوم آنگلوساکسون از خود را تئوریزه می کند که مفروضات مدرن مربوط به دوگانگی روح/بدن را در سنت مذهبی و ادبی قرون وسطی به چالش می کشد. بنابراین، استدلال‌های آن برای دانشجویان و محققان ادبیات، تاریخ، فلسفه و مطالعات دینی جالب خواهد بود و برای دوره‌های سطح بالای ادبیات انگلیسی کهن، تاریخ آنگلوساکسون، موعظه‌ها و موعظه در انگلستان قرون وسطی، و مذهبی قرون وسطی مناسب است. تمرین کنید.

Reading the Anglo-Saxon Self Through the Vercelli Book explores conceptions of subjectivity in Anglo-Saxon England by analyzing the contents and sources of the Vercelli Book, a tenth-century compilation of Old English religious poetry and prose. The Vercelli Book’s selection and arrangement of texts has long perplexed scholars, but this book argues that its organizational logic lies in the relationship of its texts to the performance of selfhood. Many of the poems and homilies represent subjectivity through "soul-and-body," a popular medieval literary motif that describes the soul’s physical departure from the body at death and its subsequent addresses to the body. Vercelli’s soul-and-body texts, together with its exemplary narratives of apostles and saints, construct a model of selfhood that is embodied and performative, predicated upon an interdependent relationship between the soul and the body in which the body has the potential for salvific action. The book thus theorizes an Anglo-Saxon conception of the self that challenges modern assumptions of a rigid soul/body dualism in medieval religious and literary tradition. Its arguments will therefore be of interest to students and scholars of literature, history, philosophy, and religious studies and would be appropriate for upper-level courses on Old English literature, Anglo-Saxon history, sermons and preaching in medieval England, and medieval religious practice.