Rationality: The Critical View

در مقالات خود در مورد عقلانیت جادو، برای اهداف تحلیل، سه سطح از عقلانیت را متمایز کردیم. اولین و کمترین (عقلانیتYl) کنش معطوف به هدف یک عامل با اهداف و شرایط معین، جایی که در میان شرایط او، دانش و نظرات او را درج کردیم. در این سطح، درمان بیماری توسط شعبده باز به اندازه خون دادن هر پزشک سنتی یا استفاده مدرن از آنتی بیوتیک ها منطقی است. در سطح دوم (عقلانیتY2) عنصر تفکر یا تفکر منطقی را اضافه می کنیم که از مجموعه ای از قوانین صریح تبعیت می کند، سطحی که به طور کلی در جادو یافت نمی شود، اگرچه گاهی اوقات به جزئیات خاصی از تفکر جادویی در تفکر جادویی داده می شود. -سیستم. این مرحوم سر ادوارد ایوانز پریچارد بود که مشاهده کرد که هنگام بررسی جزییات جادو، شعبده باز ممکن است به اندازه هر کس دیگری سازگار یا منتقد باشد. اما در مورد سحر و جادو به طور کلی یا هر سیستم فکری به طور کلی، شعبده باز نمی تواند انتقادی داشته باشد یا حتی انتقاد را درک کند. ایوانز پریچارد از این هم فراتر رفت: او در مورد اینکه آیا می‌توان این کار را به شیوه‌ای واقعاً سازگار انجام داد، تردید داشت: او فکر می‌کرد که نمی‌توان نسبت به سیستم خود انتقاد کرد. در این سطح (عقلانیتY2) بحث ما (پیشتر) توضیح دادیم که چرا ترجیح می دهیم دیدگاه ایوانز پریچارد را در مورد ظرفیت شعبده باز برای عقلانیت تکه تکه با نظر سر جیمز فریزر که جادو به طور کلی شبه عقلانی است، به دلیل نداشتن معیارهای عقلانی، پیوند دهیم. فکر کردن.

In our papers on the rationality of magic, we distinghuished, for purposes of analysis, three levels of rationality. First and lowest (rationalitYl) the goal­ directed action of an agent with given aims and circumstances, where among his circumstances we included his knowledge and opinions. On this level the magician's treatment of illness by incantation is as rational as any traditional doctor's blood-letting or any modern one's use of anti-biotics. At the second level (rationalitY2) we add the element of rational thinking or thinking which obeys some set of explicit rules, a level which is not found in magic in general, though it is sometimes given to specific details of magical thinking within the magical thought-system. It was the late Sir Edward E. Evans-Pritchard who observed that when considering magic in detail the magician may be as consistent or critical as anyone else; but when considering magic in general, or any system of thought in general, the magician could not be critical or even comprehend the criticism. Evans-Pritchard went even further: he was sceptical as to whether it could be done in a truly consistent manner: one cannot be critical of one's own system, he thought. On this level (rationalitY2) of discussion we have explained (earlier) why we prefer to wed Evans­ Pritchard's view of the magician's capacity for piece-meal rationality to Sir James Frazer's view that magic in general is pseudo-rational because it lacks standards of rational thinking.