Rationality, Virtue, and Liberation: A Post-Dialectical Theory of Value

این کتاب به بررسی روابط نظری نادیده گرفته شده اما حیاتی بین R. M. Hare، Alan Gewirth و Jürgen Habermas می پردازد. نویسنده ادعا می‌کند که گزارش‌های ارزشی آن‌ها، در حالی که نتوانسته‌اند به نقدهای کلاسیک فضیلت-نظری بپردازند، بذرهای حلی را برای این سؤال نهایی دارند که «با ارزش‌ترین چیست؟» این رویکردهای دیالکتیکی، همانطور که ادعا می شود، تفسیر مجدد ارزش و قضاوت ارزشی را بر اساس برداشت کارناپی از چارچوب یا دستور زبان تجربی-زبانی توجیه می کنند. نویسنده از طریق ترکیبی بیشتر با آثار فیلیپا فوت و توماس مگنل نشان می‌دهد که «ارزش» بدون چهار پدیده اساسی که چنین چارچوبی را تشکیل می‌دهند، به معنای واقعی کلمه بی‌معنی خواهد بود: قضاوت منطقی، ترکیب مفهومی، انتزاع مفهومی و آزادی. همانطور که این کتاب توضیح می‌دهد، به‌عنوان بخشی از «دستور زبان نیکی»، برتری این پدیده‌ها، به شیوه‌ای بسیار ملموس، جوهر بزرگ‌ترین خیر را تشکیل می‌دهد.

This book explores the overlooked but vital theoretical relationships between R. M. Hare, Alan Gewirth, and Jürgen Habermas. The author claims their accounts of value, while failing to address classic virtue-theoretical critiques, bear the seeds of a resolution to the ultimate question “What is most valuable?” These dialectical approaches, as claimed, justify a reinterpretation of value and value judgment according to the Carnapian conception of an empirical-linguistic framework or grammar. Through a further synthesis with the work of Philippa Foot and Thomas Magnell, the author shows that “value” would be literally meaningless without four fundamental phenomena which constitute such a framework: Logical Judgment, Conceptual Synthesis, Conceptual Abstraction, and Freedom. As part of the 'grammar of goodness,' the excellence of these phenomena, in a highly concrete way, constitute the essence of the greatest good, as this book explains.