Rap on Trial: Race, Lyrics, and Guilt in America

یک افشاگری پیشگامانه در مورد استفاده نگران کننده از اشعار رپ به عنوان شواهد جنایی برای محکوم کردن و زندانی کردن مردان جوان رنگین پوست

آیا جانی کش پس از آواز خواندن باید به قتل متهم می شد؟ "من به مردی در رینو شلیک کردم تا ببینم مرده است"؟ تعداد کمی هستند که به طور جدی این مفهوم عدالت را قبول کنند. با این حال در سال 2001، یک خواننده رپ به نام مک که موسیقی او شهرت ملی پیدا کرده بود، پس از نقل قول آزادانه دادستان از آلبوم Shell Shocked به قتل عمد محکوم شد. مک به 30 سال زندان محکوم شد و در همانجا باقی می ماند. و پرونده او تنها یکی از بسیاری از موارد در سراسر کشور است.

در طول سه دهه گذشته، با محبوبیت فزاینده رپ، دادستان ها فرصتی را دیدند: آنها می توانستند اشعار گاهی خشونت آمیز و مملو از جنایات رپرهای آماتور را به عنوان اعتراف ارائه کنند. به جنایات، تهدید به خشونت، شواهدی مبنی بر وابستگی به باند، یا افشای انگیزه مجرمانه - و قضات و هیئت منصفه با آن همراه خواهند بود. کارآگاهان فقط به دلیل اشعار و فیلم های رپ پرونده های سرد را باز کرده اند و دادستان ها با ارائه چنین اشعار و ویدئوهایی از خواننده های رپ به عنوان زندگی نامه، محکومیت خود را تضمین کرده اند. اکنون تعداد نگران کننده ای از رپرهای مشتاق زندانی شده اند. هیچ شکل دیگری از بیان خلاقانه به این شکل در دادگاه ها رفتار نمی شود.

رپ در دادگاه این تمرین آزاردهنده را در زمینه تاریخچه هیپ هاپ قرار می دهد و آنچه را که در خطر است فاش می کند. این یک کاوش گیرا و به موقع در چهارراه هیپ هاپ معاصر و حبس انبوه است.

A groundbreaking exposé about the alarming use of rap lyrics as criminal evidence to convict and incarcerate young men of color

Should Johnny Cash have been charged with murder after he sang, “I shot a man in Reno just to watch him die”? Few would seriously subscribe to this notion of justice. Yet in 2001, a rapper named Mac whose music had gained national recognition was convicted of manslaughter after the prosecutor quoted liberally from his album Shell Shocked. Mac was sentenced to thirty years in prison, where he remains. And his case is just one of many nationwide.

Over the last three decades, as rap became increasingly popular, prosecutors saw an opportunity: they could present the sometimes violent, crime-laden lyrics of amateur rappers as confessions to crimes, threats of violence, evidence of gang affiliation, or revelations of criminal motive—and judges and juries would go along with it. Detectives have reopened cold cases on account of rap lyrics and videos alone, and prosecutors have secured convictions by presenting such lyrics and videos of rappers as autobiography. Now, an alarming number of aspiring rappers are imprisoned. No other form of creative expression is treated this way in the courts.

Rap on Trial places this disturbing practice in the context of hip hop history and exposes what’s at stake. It’s a gripping, timely exploration at the crossroads of contemporary hip hop and mass incarceration.