Rainer Maria Rilkes Kunstmetaphysik: Entwicklung und Subversion eines ästhetischen Konstrukts in der poetologischen Reflexion

راینر ماریا ریلکه با متن‌هایش «جوهر» زندگی را ترسیم می‌کند. در آثار او این اعتقاد وجود دارد که اثر هنری یک حقیقت متافیزیکی را منتقل می کند که به نوبه خود درک آن دشوار است و دائماً "در حال زوال" است. هانا میلنا کلیما این تز را پایه گذاری می کند که ریلکه یک «متافیزیک هنر» را در تأمل شاعرانه توسعه می دهد، که شامل همه تأملاتی است که به چیزی بالاتر در هنر اشاره می کند و می تواند با مفهوم نامحدود «درون جهان» خلاصه شود. نشان داده می شود که چگونه این مفهوم بر اساس مقدمات شاعرانه است و چگونه در طول کل اثر تغییر می کند.

Mit seinen Texten geht Rainer Maria Rilke der Spur einer ‚Essenz‘ des Lebens nach. In seinen Werken ist die Überzeugung eingeschrieben, dass das Kunstwerk eine metaphysische Wahrheit transportiert, die sich jedoch ihrerseits schwer fassen lässt und beständig „im Schwinden steht“. Hannah Milena Klima etabliert die These, dass Rilke in der poetologischen Reflexion eine ‚Kunstmetaphysik‘ entwickelt, worunter die Gesamtheit aller Reflexionen, die auf ein Höheres in der Kunst verweisen, verstanden wird, und die sich mit dem Begriff des unbedrängten „Weltinnenraums“ fassen lassen könnte. Es wird aufgezeigt, wie dieses Konzept auf poetologischen Prämissen basiert und wie es sich im Verlauf des Gesamtwerks verändert.