Radioactive Phosphorus in the Diagnosis of Gastrointestinal Cancer

تشخیص سرطان در نواحی غیرقابل دسترس دستگاه گوارش در بهترین حالت دشوار است. نئوپلازی اغلب به صورت موذیانه و تا حد زیادی بدون اطلاع بیمار پیشرفت می کند. در حالت ایده‌آل، آزمون‌های نظرسنجی ساده که به‌طور دوره‌ای برای آن دسته از جمعیتی که بیشترین آسیب را در نظر می‌گیرند، باید در دسترس باشد. برای تمام اهداف عملی، چنین ابزارهای تشخیصی وجود ندارند. بنابراین، کسانی که در سرطان معده و روده تخصص دارند، باید بهترین کار را انجام دهند. بهترین شامل ابزارهای زیادی است که همه به خودی خود خوب هستند، اما اغلب در معرض شکست یا تفسیر نادرست نتایج هستند. هر کمکی که حتی مقدار کمی از اطلاعات مثبت را برای ایجاد تعادل برای یا علیه تشخیص سرطان در یک موقعیت مبهم به دست می دهد، باید برای متخصص گوارش ارزشمند در نظر گرفته شود. مطالب ارائه شده در این جلد بیانگر تجربه ما از چنین کمکی در هشت سال گذشته است. استفاده از فسفر رادیواکتیو (P3l!) و یک شمارنده گایگر مینیاتوری برای ثبت تفاوت در انتشار بتا در تومورها در مقایسه با بافت طبیعی، اکنون از نظر بالینی در تشخیص بدخیمی های گوارشی مفید به نظر می رسد، جایی که اندام برای چنین ابزار دقیقی در دسترس است. تلاش شده است تا یافته‌ها تا حد امکان عینی و خاص ارائه شود تا حداکثر کمک را به سایر انکولوژیست‌های دستگاه گوارش و همچنین سایرینی که فقط علاقه عمومی به موضوع دارند ارائه شود.

The diagnosis of cancer in the inaccessible regions of the gastrointestinal tract is difficult at best. Neoplasia frequently advances insidiously and largely without the patient's knowledge. Ideally, simple survey tests applied periodically to those segments of the population considered most susceptible should be available. For all practical purposes such means of diagnosis are nonexistent. Those who specialize in gastro­ intestinal cancer must, therefore, do the best they can. The best consists of many means, all good in themselves, but often subject to failure or misinterpretation of results. Any aid which will give even a small amount of positive information to tip the balance for or against the diagnosis of cancer in an obscure situation must be considered of value to the gastroenterologist. The material presented in this volume represents our experience with such an aid over the past eight years. The use of radioactive phosphorus (P3l!) and a miniature Geiger counter to record the differences in beta emission over tumors as compared to normal tissue now appears clinically useful in the diagnosis of gastrointestinal malignancy where the organ is available for such instrumentation. An attempt has been made to present the findings as objectively and as specifically as possible so as to provide maximum assistance to other gastrointestinal oncologists as well as others who have only a general interest in the subject.