R's Boat

من می‌خواستم روایت تصویری از فاصله‌ها باشد که به رنگ بنفش حلقه شده است.

سپس می‌خواستم آن را زمینه‌های الکترونیکی معاف از احساسات باشد.

سپس می‌خواستم آن را شرح صبورانه‌ای باشد. حواس من است.

لیزا رابرتسون، شاعر جسورانه اصیل کانادایی، به دلیل هوش و سبک بی‌نظیر شعرش مورد تحسین قرار گرفته است. در R’s Boat، او ما را به چهارراه شعر، نظریه، بدن و نقد فرهنگی می‌برد. این اشعار به بررسی مداوم رابرتسون در مورد تغییر شکل فمینیسم، سنت فلسفی تحت سلطه مردان، اشکال روزمره گفتمان، و امکانات خود زبان شور و نشاط تازه ای می بخشد.

تمجید از لیزا رابرتسون مردان:

در مردان، مانند بسیاری از کارهایش، رابرتسون عقل را فریبنده می کند. فقط شعر او می‌تواند خشم را به ژست انتقادی تبدیل کند.»-صدای روستا

رابرتسون هم از درون و هم علیه سنت می‌نویسد، شکافتن، بذر، و بخیه‌کردن شکاف‌های هر ایده‌پردازی عمارت. . . . مشاغل او با فرم های گذشته منجر به شعری عقب مانده نیست، بلکه به حوزه ای تازه از تحقیق منجر می شود، یک مدینه فاضله خلق شده با تخیل.»-بررسی بوستون

I wanted narrative to be a picture of distances ringed in purple.

Then I wanted it to be electronic fields exempt from sentiment.

Then I wanted it to be the patient elaboration of my senses.

The boldly original Canadian poet Lisa Robertson has received high praise for the uncompromising intelligence and style of her poetry. In R’s Boat, she brings us to the crossroads of poetry, theory, the body, and cultural criticism. These poems bring fresh vehemence to Robertson’s ongoing examination of the changing shape of feminism, the male-dominated philosophical tradition, the daily forms of discourse, and the possibilities of language itself.

Praise for Lisa Robertson's The Men:

“In The Men, as in much of her work, Robertson makes intellect seductive; only her poetry could turn swooning into a critical gesture.”-Village Voice

“Robertson writes both from within and against the tradition-splitting, seeding, and suturing the cracks in each ideational edifice. . . . Her occupations with past forms lead not to a backward-looking poetry but forward to a fresh field of inquiry, an imaginatively created utopia.”-Boston Review