Quṭb al-Dīn Shīrāzī and the Configuration of the Heavens: A Comparison of Texts and Models

به عنوان دانشمند برجسته قرن سیزدهم میلادی، قطب الدین شیرازی سه اثر اساسی در مورد حیاء (یا پیکربندی گوی های آسمانی) نوشت:</ i>نیهایة الدراک فی دیرة الافلاک («حدود وصول در فهم السموات»)، التحفه الشاهیه فی علم الحیاء. («پیشنهاد سلطنتی در مورد معرفت پیکربندی آسمانها»)، و اختیارات معفری («انتخابات معفری»). این آثار که در کمتر از چهار سال تکمیل و به دو زبان کلاسیک جهان اسلام، عربی و فارسی نوشته شده‌اند، دریچه‌ای جذاب به تحقیقات نجومی انجام شده در ایران ایلخانی ارائه می‌دهند. شیرازی و همکارانش به دلیل تمایلشان به خلاصی نجوم بطلمیوسی از کاستی‌های محسوس آن رانده شدند. دنباله‌ای جذاب از بازنگری‌ها و اصلاحات در متون «حیاء» شیرازی، هم ویژگی‌های نجوم شیرازی را که از پیشینیانش به ارث رسیده است و هم کمک‌های اولیه‌اش در این شاخه از تحقیقات نجومی را برجسته می‌کند. شیرازی به عنوان یک دانشمند مشهور، بخش بزرگی از کار خود را در نزدیکی مراکز قدرت سیاسی در ایران و آناتولی گذراند. از این رو، مطالعه برون‌داد علمی و کارنامه علمی وی فرصتی است برای بررسی حمایت‌های علم و آثار علمی در قلمرو ایلخانی. این حمایت نه تنها برای کار دانشمندانی چون شیرازی اهمیت داشت، بلکه برای تأسیس و راه اندازی یکی از برجسته ترین مؤسسات علمی جهان اسلام در قرون وسطی، رصدخانه مراغه، حیاتی بود. سنت نجومی که شیرازی در آن تحقیقات خود را انجام داد، پیوندهای زیادی نیز با نجوم اروپای مدرن اولیه دارد، همانطور که در مدل‌های نجومی کوپرنیک مشاهده می‌شود.

As a leading scientist of the 13th century C. E. Quṭb al-Dīn Shīrāzī wrote three substantial works on hay’a (or the configuration of the celestial orbs):Nihāyat al-idrāk fī dirāyat al-aflāk (“The Limits of Attainment in the Understanding of the Heavens”), al-Tuḥfa al-shāhīya fī ‘ilm al-hay’a (“The Royal Offering Regarding the Knowledge of the Configuration of the Heavens”), and Ikhtīyārāt-i Muẓaffarī (“The Muẓaffarī Elections”). Completed in less than four years and written in two of the classical languages of the Islamic world, Arabic and Persian, these works provide a fascinating window to the astronomical research carried out in Ilkhanid Persia. Shīrāzī and his colleagues were driven by their desire to rid Ptolemaic astronomy from its perceived shortcomings. An intriguing trail of revisions and emendations in Shīrāzī’s hay’a texts serves to highlight both those features of Shīrāzī's astronomy that were inherited from his predecessors, as well as his original contributions to this branch of astronomical research. As a renowned savant, Shīrāzī spent a large portion of his career near centers of political power in Persia and Anatolia. A study of his scientific output and career as a scholar is an opportunity, therefore, for an examination of the patronage of science and of scientific works within the Ilkhanid realms. Not only was this patronage important to the work of scholars such as Shīrāzī but it was critical to the founding and operation of one of the foremost scientific institutions of the medieval Islamic world, the Marāgha observatory. The astronomical tradition in which Shīrāzī carried out his research has many links, as well, to the astronomy of Early Modern Europe, as can be seen in the astronomical models of Copernicus.