Quentin Tarantino: Interviews, Revised and Updated

اینجا، با کلمات رنگارنگ و عامیانه خودش، حماسه واقعی رویای آمریکایی یک "فیلم گیک" خودخوانده، با پنج سال کار شدید در یک فروشگاه ویدیویی است که به یکی از محبوب ترین و قابل تشخیص ترین ها تبدیل شد. ، و تقلید از همه فیلمسازان. آثار خیره‌کننده و آگاهانه او از فیلم، شهرت کوئنتین تارانتینو را می‌سازد، از فیلم او، سگ‌های مخزن (1992)، تا بیل را بکش: جلد. 1 (2003) و بیل را بکش: جلد. 2 (2004)، ادای احترام مسحور آمیز او به سینمای اکشن آسیا، به ادای احترام برانگیزاننده او از فیلم "مردان در ماموریت" جنگ جهانی دوم، حرامزاده های بی شکوه (2009). برای کسانی که سینمای بالغ تر و متفکرانه تر را ترجیح می دهند، تارانتینو جکی براون (1997) لطیف و تاثیرگذار را ارائه کرد. یک شاهکار--داستان پالپ (1994). ترکیبی لذت بخش از استثمار بی شرمانه و احساس آگاهی اجتماعی -- آخرین اثر او، Django Unchained (2012).

از ابتدا، تارانتینو (متولد 1963) - مهربان، باز و مشتاق در مورد به اشتراک گذاشتن تحسین خود از فیلم ها - رویای یک روزنامه نگار بوده است. کوئنتین تارانتینو: مصاحبه‌ها که با دوازده مصاحبه جدید اصلاح و به روز شده است، خواندن جلد به بالا لذت بخش است، زیرا موضوع آن در مورد فیلم‌های خودش و به طور کلی سینما برای گفتن بسیار جالب و تحریک‌کننده است. همچنین در مورد زندگی غیر معمول او. او درباره بزرگ شدن در لس آنجلس با مادری مجرد و نیمه چروکی و ترک کلاس نهم برای شرکت در کلاس های بازیگری صریح و آشکار است. گمشده و گیج، او همچنان یک جاه طلبی شجاعانه داشت: کوئنتین جوان تصمیم گرفت که یک فیلمساز شود.

تارانتینو پذیرفته است که اوردل (ساموئل ال. جکسون)، کلاهبردار آفریقایی آمریکایی قاتل در جکی براون >، یک پرتره اتوبیوگرافیک است. تارانتینو توضیح می‌دهد: «اگر نمی‌خواستم فیلم بسازم، در نهایت اوردل می‌شدم». \"من پستچی نمی شدم یا در شرکت تلفن کار نمی کردم. . . . به زندان می رفتم.\"

Here, in his own colorful, slangy words, is the true American Dream saga of a self-proclaimed "film geek," with five intense years working in a video store, who became one of the most popular, recognizable, and imitated of all filmmakers. His dazzling, movie-informed work makes Quentin Tarantino's reputation, from his breakout film, Reservoir Dogs (1992), through Kill Bill: Vol. 1 (2003) and Kill Bill: Vol. 2 (2004), his enchanted homages to Asian action cinema, to his rousing tribute to guys-on-a-mission World War II movie, Inglourious Basterds (2009). For those who prefer a more mature, contemplative cinema, Tarantino provided the tender, very touching Jackie Brown (1997). A masterpiece--Pulp Fiction (1994). A delightful mash of unabashed exploitation and felt social consciousness--his latest opus, Django Unchained (2012).

From the beginning, Tarantino (b. 1963)--affable, open, and enthusiastic about sharing his adoration of movies--has been a journalist's dream. Quentin Tarantino: Interviews, revised and updated with twelve new interviews, is a joy to read cover to cover because its subject has so much interesting and provocative to say about his own movies and about cinema in general, and also about his unusual life. He is frank and revealing about growing up in Los Angeles with a single, half-Cherokee mother, and dropping out of ninth grade to take acting classes. Lost and confused, he still managed a gutsy ambition: young Quentin decided he would be a filmmaker.

Tarantino has conceded that Ordell (Samuel L. Jackson), the homicidal African American con man in Jackie Brown, is an autobiographical portrait. "If I hadn't wanted to make movies, I would have ended up as Ordell," Tarantino has explained. "I wouldn't have been a postman or worked at the phone company. . . . I would have gone to jail."