Queer Silence: On Disability and Rhetorical Absence

به‌کارگیری پتانسیل آزادی‌بخش سکوت برای پرداختن به سیاست‌های نابسامان ناتوانی عجیب و غریب

در فرهنگ عجیب و غریب، سکوت با بی‌صدایی، همدستی و حتی مرگ برابری می‌شود. سکوت کوئیر اصرار دارد، با این حال، سکوت می تواند یک حالت مولد و توانمند برای بقا باشد. جی. لوگان اسمایلجز با سه گانه سازی بینش های مطالعات عجیب و غریب، مطالعات ناتوانی، و مطالعات بلاغی، معنای سکوت را برای افرادی که ذهن بدنشان قدرتمندتر از کلماتشان است، بررسی می کند.

سکوت عجیب< /span> با تاریخی‌سازی شهرت منفی سکوت آغاز می‌شود و با روش‌هایی شروع می‌شود که فعالان همجنس‌گرا مدل‌های پزشکی را که همجنس‌گرایی را به‌عنوان یک معلولیت آسیب‌شناسی می‌کنند، رد می‌کنند، و در نتیجه خود ناتوانی را خاموش می‌کنند. این خاموشی با تقاضای فعالین اچ آی وی/ایدز برای فعالیت های بلاغی «بلند، بلند و غرورآمیز» که سکوت را تسلیم تلقی می کرد، دو چندان شد.

خواندن طیفی از آثار فرهنگی که سکوت نسبی آنهاست. اسمیلگز در جلب دلبستگی عجیب و غریب، از پروفایل های ناشناس در گریندر گرفته تا همجنس گرایان سابق تا انتقال دیرهنگام جنسیتی به هنرهای نمایشی معلولیت شکست خورده است، اسمیلگز برای نقش حیاتی سکوت در خدمت به نیازهای دگرباشان که هرگز به این عنوان نام برده نمی شوند، استدلال می کند. سکوت کوییر از فعالان دگرباشان و پژوهشگران مطالعات کوییر می خواهد تا با اعتراف به پتانسیل آزادیبخش سکوت، شیوه ای از درگیری که کوئیرهای ناامید هر روز برای مقاومت از آن استفاده می کنند، با توانایی خود آشتی کنند. اجتماعی، و بقا.

Championing the liberatory potential of silence to address the fraught disability politics of queerness

In queer culture, silence has been equated with voicelessness, complicity, and even death. Queer Silence insists, however, that silence can be a generative and empowering mode of survival. Triangulating insights from queer studies, disability studies, and rhetorical studies, J. Logan Smilges explores what silence can mean for people whose bodyminds signify more powerfully than their words.

Queer Silence begins by historicizing silence’s negative reputation, beginning with the ways homophile activists rejected medical models pathologizing homosexuality as a disability, resulting in the silencing of disability itself. This silencing was redoubled by HIV/AIDS activism’s demand for “out, loud, and proud” rhetorical activities that saw silence as capitulation.

Reading a range of cultural artifacts whose relative silence has failed to attract queer attachment, from anonymous profiles on Grindr to ex-gays to belated gender transitions to disability performance art, Smilges argues for silence’s critical role in serving the needs of queers who are never named as such. Queer Silence urges queer activists and queer studies scholars to reconcile with their own ableism by acknowledging the liberatory potential of silence, a mode of engagement that disattached queers use every day for resistance, sociality, and survival.