Public Policy, Philanthropy and Peacebuilding in Northern Ireland

این کتاب به بررسی نقش یکی از ذینفعان خارجی مهم، یعنی Atlantic Philanthropies، بنیادی با عمر محدود، در کمک به ایجاد صلح و ترویج آشتی در ایرلند شمالی می پردازد. ایرلند شمالی در حال حاضر به دلیل عدم وجود خشونت سیاسی و نهادهای سیاسی نسبتاً باثبات به عنوان یک جامعه پس از مناقشه شناخته می شود. اینها شرایط لازم اما ناکافی برای آنچه گالتونگ به عنوان «صلح مثبت» توصیف کرده است، که مستلزم بازنگری اساسی‌تر از نابرابری‌های ساختاری است که در وهله اول به درگیری کمک کرده است. نویسندگان با استفاده از مطالعات موردی دقیق، نقشی را که گروه‌های بخش داوطلبانه و اجتماعی، که توسط سازمان خیریه آتلانتیک تأمین مالی می‌شوند، در تأثیرگذاری بر دستور کار سیاست‌های عمومی و تضمین تغییرات سیستمی بلندمدت ایفا می‌کنند، نشان می‌دهند. آنها همچنین از کار آتلانتیک به عنوان یک سازمان "پرداخت به بازی" انتقاد می کنند که ماموریت اصلی آن از تامین مالی بخش آموزش عالی در جزیره ایرلند به یک بنیاد کلیدی با نقش مهم در روند صلح تبدیل شد.

This book examines the role played by one important external stakeholder, Atlantic Philanthropies, a limited-life foundation, in helping to build peace and promote reconciliation in Northern Ireland. Northern Ireland is now referred to as a post-conflict society largely due to the absence of political violence and relatively stable political institutions. These are necessary but insufficient conditions for what Galtung has described as ‘positive peace’, which requires a more fundamental review of the structural inequalities that contributed to the conflict in the first place. Using detailed case studies the authors illustrate the role played by voluntary and community sector groups, funded by Atlantic Philanthropies, in influencing the public policy agenda and securing long term systemic changes. They also critique the work of Atlantic as a ‘pay to play’ organization whose original mission moved from funding the higher education sector on the island of Ireland to become a key foundation with a significant role in the peace process.