Psychotropic Agents: Part I: Antipsychotics and Antidepressants

مجموعه‌های «مواد روان‌گردان» در مجموعه راهنمای ماکولوژی دارویی تجربی به وضوح نشان می‌دهد که مفهوم کلاسیک این رشته در سال‌های اخیر بسیار محدود شده است. به عنوان مثال، اینکه چه موادی روان‌گردان هستند، نه با معیارهای آزمایش حیوانی، یعنی با فارماکولوژی تجربی، بلکه با تأثیر آنها بر روان‌گردان تعیین می‌شود، که در تحلیل نهایی فقط برای ما در انسان قابل دسترسی است. مواد روان‌گردان، فارماکولوژی تجربی (و در نتیجه این کتابچه راهنما) را خارج از محدودیت‌های سنتی آن، که اساساً به مطالعات حیوانی بستگی دارد، مجبور می‌کنند. داروهای ضد روان پریشی و ضد افسردگی در آزمایشات حیوانی کشف نشدند، بلکه به طور تصادفی (یا دقیق تر، با تجربه گرایی بالینی) کشف شدند. روانپزشکان مجربی که در زمینه مشاهده بیماران آموزش دیده بودند، اثربخشی داروهایی را که هیچ کس قبلاً تصورش را نمی‌کرد، تشخیص دادند: DELAY و DENICKER در مورد کلرپورمازین، KLINE در مورد مهارکننده‌های مونوآمین اکسیداز و KUHN در مورد ایمی پرامین تنها پس از این اکتشافات بود که داروشناسان مدل های آزمایشی از روان پریشی ها در آزمایش های حیوانی را توسعه دادند. با این حال، حتی امروزه ما هنوز به طور قطع نمی دانیم که کدام یک از اثرات نشان داده شده در حیوانات با وجود فراوانی تحقیقات فردی، برای اثر بالینی مرتبط است. برای سال‌های متمادی، این عدم قطعیت منجر به آزمایش داروهای ضد روان‌پریشی (به عنوان مثال از نوع نورولپتیک) در مدل‌هایی شد که در واقع اثرات نامطلوب ایجاد می‌کردند.

The volumes on "psychotropic substances" in the Handbook of Experimental Phar­ macology series clearly show that the classical concept of this discipline has become too narrow in recent years. For instance, what substances are psychotropic is determined not by the criteria of the animal trial, i.e. by experimental pharmacology, but by their action on the psy­ che, which in the final analysis is only accessible to us in man. Psychotropic substances force experimental pharmacology (and thus also this Handbook) outside its tradition­ allimits, which have essentially depended on animal studies. The antipsychotics and antidepressants were not discovered in animal ex­ periments, but by chance (or more precisely, by clinical empiricism). Experienced psy­ chiatrists trained in the observation of patients recognised the efficacy of drugs, the beneficial effect of which nobody had dreamed of before: DELAY and DENICKER in the case of chlorpormazine, KLINE in the case of the monoamine oxidase inhibitors and KUHN in the case of imipramine. It was only after these discoveries that the pharma­ cologists developed experimental models of the psychoses in animal experiments. However, even today we still do not know with certainty which of the effects shown in animals is relevant for the clinical effect despite the vast abundance of individual investigations. For many years, this uncertainty led to the testing of antipsychotics (e.g. of the neuroleptic type) in models which actually produced the undesired effects.