Psychotherapy Process: Current Issues and Future Directions

هر چه که باشد، روان درمانی شکل واضحی از محبت انسانی ارائه می دهد که از طریق فرضیات بی شمار در مورد علل و راه حل های پریشانی انسان هدایت می شود. البته بحث طولانی مدتی در مورد اینکه آیا روان درمانگر به عنوان یک صنعتگر یا دانشمند بهترین توصیف (و آموزش دیده) است وجود داشته است. مجموع مباحث علمی همچنین به موضوعاتی مانند اجزای اساسی روان درمانی، نقش فناوری، اهمیت ویژگی های مراجع و اهمیت شخصیت درمانگر پرداخته است. کارشناسان از طیف گسترده ای از نظرات در مورد این موضوعات دفاع کرده اند و شواهدی را برای حمایت از ادعاهای فردی خود جمع آوری کرده اند. هدف این جلد نه دفاع و نه بسط ادعای خاصی در مورد روان درمانی است. در عوض، در نظر گرفته شده است که مجموعه ای اکتشافی از دیدگاه های معاصر در مورد این تلاش انسانی باشد. در ابتدایی ترین سطح تحلیل، حوزه پژوهش روان درمانی اکنون با سه سؤال اساسی مواجه است: 1. آیا روان درمانی مؤثر است؟ 2. چه زمانی و چرا موثر است؟ 3. روان درمانگران چگونه باید آموزش ببینند؟ دو سؤال اخیر بدیهی است که فرض بر این است که می توان به سؤال اول پاسخ مثبت داد. اگرچه من به سختی از این تعمیم دفاع می کنم که همه اشکال روان درمانی برای همه مراجعان مؤثر هستند، اما به همان اندازه واضح است که اکنون این بحث وجود دارد که برخی از کارهایی که در پنجاه دقیقه خود انجام می دهیم تأثیرات مثبتی دارند.

Whatever else it may be, psychotherapy offers a clear form of human com­ passion channeled through myriad assumptions about the causes and solu­ tions of human distress. There has, of course, been a longstanding debate about whether the psychotherapist is best described (and trained) as an artisan or a scientist. Volumes of scholarly argument have also addressed such themes as the essential ingredients of psychotherapy, the role of tech­ nique, the importance of client characteristics, and the significance of the therapist's personality. Experts have defended a wide range of opinions on these issues and have mustered evidence to support their individual claims. The purpose of the present volume is neither to defend nor to expand any specific claim about psychotherapy. Rather, it is intended to be a heuristic compendium of contemporary views on this humane endeavor. At the most basic level of analysis, the field of psychotherapy research now faces three fundamental questions: 1. Is psychotherapy effective? 2. When and why is it effective? 3. How should psychotherapists be trained? The latter two questions obviously presume that the first can be answered affirmatively. Although I would hardly defend the generalization that all forms of psychotherapy are effective for all clients, it is equally clear that there is now ample warrant for the contention that some of the things we do in our fifty-minute hours seem to have positive effects.