Psychosocial and Public Health Impacts of New HIV Therapies (Aids Prevention and Mental Health)

«ایدز به نوعی مانند زندگی است، فقط سرعت گرفته است. ” جاون پی. معتاد به هروئین با ایدز، برانکس، نیویورک، 1988 «حالا من آنقدر از مردن نمی ترسم که از زندگی کردن می ترسم. مایک دی، معتاد به هروئین مبتلا به ایدز، نیوهیون، کانکتیکات، 1998 در کمتر از یک دهه، ایدز از یک بیماری غیرقابل درمان و به سرعت کشنده به یک بیماری قابل کنترل و مزمن تبدیل شده است. بیشتر این دگرگونی در پنج سال گذشته رخ داده است که با ظهور مهارکننده‌های پروتئاز و مزایای اثبات‌شده درمان ترکیبی ضدرتروویروسی و پیشگیری از عفونت‌های فرصت‌طلب تسریع شده است. برای افراد مبتلا به HIV/AIDS، این پیشرفت ها امید بی سابقه ای و همچنین چالش های جدیدی را به همراه داشته است. همانطور که در نقل قول های بالا منعکس شد، برخی از اضطراب ها و انتظارات مرگ زودرس با عدم قطعیت های مربوط به زندگی با یک بیماری طولانی مدت و غیرقابل پیش بینی جایگزین شده است. نقش مراقبین برای افراد مبتلا به اچ آی وی/ایدز نیز در این مدت به شدت تغییر کرده است. در اوایل اپیدمی، ما یاد گرفتیم که بیماران را در طول بیماری همراهی کنیم، شهادت بدهیم، دفاع کنیم، به مسائل مربوط به مرگ، مردن، و غمگینی رسیدگی کنیم. ورود درمان‌های مؤثرتر، قابلیت‌های جدید، اما همچنین پیچیدگی‌های جدیدی را به همراه داشته و مشکلات دشواری را در مورد دسترسی به مراقبت، تبعیت و سمیت ایجاد کرده است.

“AIDS is kind of like life, just speeded up. ” JavonP. ,heroinaddictwithAIDS, Bronx,NewYork, 1988 “Now I’m not so much scared of dying as scared of living. ” Mike D. , heroin addict with AIDS, New Haven, Connecticut, 1998 Within little more than a decade, AIDS has been tranformed from an untreatable, rapidly fatal illness, into a manageable, chronic disease. Most of this tranformation has occurred in the past five years, accelerated by the advent of protease inhibitors and the proven benefits of combination antiretroviral therapy and prophylaxis against opportunistic infections. For people living with HIV/AIDS, these developments have offered unprecedented hope, and also new challenges. As reflected in the quotes above, some of the anxieties and anticipation of premature dying have been replaced by the uncertainties involved in living with a long-term, unpredictable illness. The role of caregivers for people with HIV/AIDS has also changed radically over this time. Earlier in the epidemic, we learned to accompany patients through illness, to bear witness, to advocate, to address issues of death, dying, and - reavement. The arrival of more effective therapy has brought with it new capabi- ties, but also new complexities, raising difficult problems concerning access to care, adherence, and toxicity.