Psychoanalytische Praxis und Theoriebildung: Verstehen und Begreifen: Eine erkenntniskritische Untersuchung

حقیقت انضمامی بینش‌های به‌دست‌آمده در روانکاوی مورد مناقشه است، زیرا تاکنون یک پایه معرفت‌شناختی محکم برای درک و درک روانکاوانه وجود نداشته است. برخلاف مفاهیمی که در حال حاضر در مورد وضعیت معرفت‌شناختی روانکاوی مورد بحث قرار گرفته‌اند، نویسندگان پس از بررسی انتقادی فراروان‌شناسی فروید، پیش‌نویسی از عملکرد روانکاوی و شکل‌گیری نظریه ارائه می‌کنند که در آن واحد مرکزی تغییر و شناخت در فرآیند درمانی شکسته می‌شود. شفاف ساخته شده است. عملی که حقیقت بینش های آن باید در فرآیند روانکاوی در برابر آن آزمایش شود، تأثیر متقابل انتقال و انتقال متقابل است. با این حال، معیار عملی حقیقت به دلیل «پدیده‌های باقیمانده عصبی» از سوی تحلیل‌گر مشکل‌ساز می‌شود، به همین دلیل این تعامل فقط می‌تواند در آگاهی - هر یک به طور خاص - به شکل تحریف شده ظاهر شود. در "پدیده های باقیمانده روان رنجور"، بارش ذهنی محدودیت های عینی-اجتماعی دانش نهفته است که بسته به موقعیت اجتماعی تحلیلگر، کم و بیش امکان دانش را محدود می کند.

Die konkrete Wahrheit der in der Psychoanalyse gewonnenen Einsichten ist umstritten, da es bislang an einer soliden erkenntnistheoretischen Fundierung psychoanalytischen Verstehens und Begreifens fehlte. In Abgrenzung gegen aktuell diskutierte Konzepte zum wissenschaftstheoretischen Status der Psychoanalyse legen die Autoren nach kritischer Auseinandersetzung mit der Metapsychologie Freuds einen Entwurf psychoanalytischer Praxis und Theoriebildung vor, in dem die zentrale Einheit von Verändern und Erkennen im therapeutischen Prozeß aufgeschlüsselt und transparent gemacht wird. Die Praxis, an der im Verfahren der Psychoanalyse die Wahrheit ihrer Einsichten geprüft werden muß, ist das Zusammenspiel von Übertragung und Gegenübertragung. Problematisch allerdings wird das praktische Wahrheitskriterium durch die "neurotischen Resterscheinungen" auf Seiten des Analytikers, aufgrund derer dieses Zusammenspiel nur in - jeweils spezifisch - verzerrter Gestalt im Bewußtsein erscheinen kann. In den "neurotischen Resterscheinungen" liegt der subjektive Niederschlag der objektiv-gesellschaftlichen Erkenntnisgrenzen, die je nach dem gesellschaftlichen Standort des Analytikers dessen Erkenntnismöglichkeit mehr oder weniger einengen.