Psycho-Sexual: Male Desire in Hitchcock, De Palma, Scorsese, and Friedkin

پل زدن بر قلمرو برجسته در مطالعات فیلم، روانی-جنسی اولین کتابی است که میراث آلفرد هیچکاک را بر سه کارگردان کلیدی دهه 1970 هالیوود - برایان دی پالما، مارتین اسکورسیزی و ویلیام فریدکین - اعمال می کند. حاکی از نگاه مردانه پورنوگرافیک است که در تصویر هیچکاک از مرد آمریکایی فضول و متمایل به هومروتیک ظاهر شد. دیوید گریون با ترکیب نظریه عجیب و غریب با دیدگاه روانکاوانه، با بازنگری در روانی و بازسازی مردی که خیلی زیاد می دانست در سال 1956 شروع می کند تا تکامل تکاملی فیلمساز در مورد مردانگی آمریکایی را معرفی کند. .

روانی-جنسی کمدی‌های طفره‌آمیز پیش‌نویس اولیه جنگ ویتنام دی پالما و همچنین فیلم او لباس برای کشتن را به همراه اسکورسیزی بررسی می‌کند. راننده تاکسی و کروز فریدکین به‌عنوان واکنش‌هایی به مضامین جنسیتی و رویکردهای زیبایی‌شناختی هیچکاک و شرح‌های ابداعی. گریون نشان می‌دهد که چگونه دستاورد سیاسی مهم این فیلم‌ها از یک زمینه روان‌شناختی و اجتماعی عمیقاً نگران‌کننده، خشن و حتی غم‌انگیز ناشی می‌شود. گریون با درگیر شدن با نظریه‌های معاصر پورنوگرافی در حالی که ظهور پورنوگرافی را در دوران کلاسیک هالیوود نشان می‌دهد، استدلال می‌کند که فیلمسازان جدید هالیوود از تمرکز زدایی بنیادی هیچکاک از سلطه مردان دگرجنس‌گرا استفاده کردند. تصاویر حاصل از دوسوگرایی مردانه دگرجنس‌گرا امکان سرمایه‌گذاری بر روی میل همجنس‌گرایان را فراهم کرد. هاله ای از همجنس گرا هراسی از شیفتگی به هوموروتیک آگاه شد. روانی-جنسی همچنین بحران جنسیتی و بی‌سازمانی گسترده‌تری را که در دوران جنگ سرد و هالیوود جدید نفوذ کرده بود، بررسی می‌کند، و مقدمات تعیین‌کننده انتقاد هیچکاک را دوباره تصور می‌کند.