Psyche on the Skin: A History of Self-harm

این یک پدیده نگران‌کننده است که بسیاری از ما آن را یک اپیدمی روان‌شناختی مدرن می‌دانیم، نشانه‌ای از آشفتگی عاطفی شدید در جوانان، به‌ویژه زنان جوان: بریدن و خودآزاری. اما تعداد کمی از ما می دانیم که 150 سال پیش – با معرفی روانپزشکی پناهندگی نهادی – بود که خودزنی برای اولین بار به عنوان یک دسته از رفتار توصیف شد که روانپزشکان و بعدها روانشناسان و مددکاران اجتماعی تلاش کردند آن را درک کنند. با دقت و تمرکز، روان روی پوست تاریخچه راز اما ضروری خودآزاری از دهه 1860 تا کنون را بیان می کند و نشان می دهد که این عمل تا چه حد در فرهنگ بشری ریشه دوانده است.
           
سارا چانی به انواع مختلفی از اعمال آسیب‌رسان به خود، از جمله خودزنی جنسی و بدگویی هیستریک در اواخر دوره ویکتوریا، فرقه‌های مذهبی خودنمایی، و خودزنی و خود تخریبی در هنر، موسیقی و فرهنگ عامه نگاه می‌کند. . همانطور که او نشان می دهد، در حالی که خودآزاری پدیده ای گسترده است که در زمینه های مختلف یافت می شود، اما لزوماً هیچ نوع معنای جهانی ندارد - همیشه باید در بافت تاریخی و فرهنگی که آن را احاطه کرده است درک شود. چنی با شجاعت به اشتراک گذاری تجربیات شخصی خود در مورد آسیب رساندن به خود و قرار دادن آنها در تاریخچه وسیع تر خود، حساب حساس اما جذابی را ارائه می دهد - با تصاویر قدرتمند پشتیبانی می شود - که تصورات نادرست و اختلاف نظرهایی را که در اطراف این پدیده اغلب اشتباه فهمیده شده را به چالش می کشد. نتیجه مطالعه برای درمانگران و دیگر متخصصان این حوزه و همچنین کسانی که تحت تأثیر این عمل هیجان‌انگیز و چالش‌برانگیز قرار گرفته‌اند بسیار مهم است.
 

It’s a troubling phenomenon that many of us think of as a modern psychological epidemic, a symptom of extreme emotional turmoil in young people, especially young women: cutting and self-harm. But few of us know that it was 150 years ago—with the introduction of institutional asylum psychiatry—that self-mutilation was first described as a category of behavior, which psychiatrists, and later psychologists and social workers, attempted to understand. With care and focus, Psyche on the Skin tells the secret but necessary history of self-harm from the 1860s to the present, showing just how deeply entrenched this practice is in human culture.
           
Sarah Chaney looks at many different kinds of self-injurious acts, including sexual self-mutilation and hysterical malingering in the late Victorian period, self-marking religious sects, and self-mutilation and self-destruction in art, music, and popular culture. As she shows, while self-harm is a widespread phenomenon found in many different contexts, it doesn’t necessarily have any kind of universal meaning—it always has to be understood within the historical and cultural context that surrounds it. Bravely sharing her own personal experiences with self-harm and placing them within its wider history, Chaney offers a sensitive but engaging account—supported with powerful images—that challenges the misconceptions and controversies that surround this often misunderstood phenomenon. The result is crucial reading for therapists and other professionals in the field, as well as those affected by this emotive, challenging act.