Prozac on the Couch: Prescribing Gender in the Era of Wonder Drugs

قرص ها جایگزین کاناپه شدند. عصب شناسی جای صحبت درمانی را گرفت. و همانطور که روانکاوی از صحنه محو شد، مادران اخته کننده و اسپینسترهای هیستریک نظریه فرویدی نیز محو شدند. یا همانطور که داستان پیش می رود. در پروزاک روی کاناپه، جاناتان میشل متزل، روانپزشک، تاریخ اخیر روانپزشکی را به چالش می کشد و نشان می دهد که دکتر فروید زیادی در داروهای روانگردان اواخر قرن بیستم گنجانده شده است. ارائه تاریخچه فرهنگی از درمان های افسردگی، اضطراب و سایر بیماری های روانی از طریق نگاهی به استقبال حرفه ای و عمومی از سه "داروهای شگفت انگیز" - میلتون، والیوم و پروزاک - متزل روش های شگفت انگیز دسته بندی های جنسیتی فرویدی و نقش های جنسی محبوب را توضیح می دهد. درک این داروها را شکل داده است.

پروزاک روی کاناپه مفهوم "قرص برای نگرانی های روزمره" را از دهه 1950 تا اوایل قرن بیست و یکم، از طریق مجلات روانپزشکی و پزشکی، مجلات محبوب دنبال می کند. مقالات، آگهی‌های دارویی، و زندگی‌نامه‌ای محبوب «روایت‌های پروزاک». متزل نشان می‌دهد که چگونه صحبت‌های بالینی و عمومی در مورد این داروها اغلب همه توشه‌های فرهنگی و اجتماعی مرتبط با پارادایم‌های روانکاوی را بازتولید می‌کند – چه در مقاله‌ای در سال ۱۹۵۶ Cosmopolitan در مورد تحقیق در مورد آرام‌بخش‌ها برای «درمان» زنان سردسیر؛ دهه ۱۹۷۰. i> مجله آمریکایی روانپزشکی تبلیغی که جان، لزبین را معرفی می کند که برای یافتن مردی به والیوم «نیاز دارد»؛ یا توصیف پیتر کرامر از نحوه ملاقات بیمارش «خانم پروزاک» پس از شروع درمان با همسرش.

پروزاک روی کاناپه منشا "انقلاب بیولوژیکی" روانپزشکی را نه در والیمانیا دهه 1970 بلکه در فرهنگ عامه آمریکا در دهه 1950 می داند. متزل اشاره می کند که در دهه 1950 بود که روانکاوی سنتی بیشترین تأثیر را بر تصورات آمریکایی داشت.همانطور که تعداد نسخه های میلتون افزایش یافت (در سال 1957 به 35 میلیون یا نزدیک به یک در ثانیه رسید)، تبلیغاتی که عروس های نامطمئن و همسران خیانتکار را به طور معجزه آسایی با داروهای روانپزشکی "جدید" درمان کرده بودند، پر کردند. مجلات معروف متزل بدون نوستالژی برای روزهای گذشته روانکاوی فرویدی و بدون تحقیر داروهای روانگردان که خودش مرتباً برای بیمارانش تجویز می کند می نویسد. آنچه او تاکید می کند افزایش خودآگاهی در جامعه روانپزشکی از روش هایی است که ایده های فرویدی درباره جنسیت در پروزاک و هر نسل جدید داروهای شگفت انگیز درهم می آمیزد. او همچنین درک این موضوع را تشویق می‌کند که چگونه ایده‌های مربوط به داروهای روان‌گردان فرهنگ عمومی را فراگرفته و رابطه بین پزشکان و بیماران را عمیقاً تغییر داده است.

Pills replaced the couch; neuroscience took the place of talk therapy; and as psychoanalysis faded from the scene, so did the castrating mothers and hysteric spinsters of Freudian theory. Or so the story goes. In Prozac on the Couch, psychiatrist Jonathan Michel Metzl boldly challenges recent psychiatric history, showing that there’s a lot of Dr. Freud encapsulated in late-twentieth-century psychotropic medications. Providing a cultural history of treatments for depression, anxiety, and other mental illnesses through a look at the professional and popular reception of three “wonder drugs”—Miltown, Valium, and Prozac—Metzl explains the surprising ways Freudian gender categories and popular gender roles have shaped understandings of these drugs.

Prozac on the Couch traces the notion of “pills for everyday worries” from the 1950s to the early twenty-first century, through psychiatric and medical journals, popular magazine articles, pharmaceutical advertisements, and popular autobiographical "Prozac narratives.” Metzl shows how clinical and popular talk about these medications often reproduces all the cultural and social baggage associated with psychoanalytic paradigms—whether in a 1956 Cosmopolitan article about research into tranquilizers to “cure” frigid women; a 1970s American Journal of Psychiatry ad introducing Jan, a lesbian who “needs” Valium to find a man; or Peter Kramer’s description of how his patient “Mrs. Prozac” meets her husband after beginning treatment.

Prozac on the Couch locates the origins of psychiatry’s “biological revolution” not in the Valiumania of the 1970s but in American popular culture of the 1950s. It was in the 1950s, Metzl points out, that traditional psychoanalysis had the most sway over the American imagination. As the number of Miltown prescriptions soared (reaching 35 million, or nearly one per second, in 1957), advertisements featuring uncertain brides and unfaithful wives miraculously cured by the “new” psychiatric medicines filled popular magazines. Metzl writes without nostalgia for the bygone days of Freudian psychoanalysis and without contempt for psychotropic drugs, which he himself regularly prescribes to his patients. What he urges is an increased self-awareness within the psychiatric community of the ways that Freudian ideas about gender are entangled in Prozac and each new generation of wonder drugs. He encourages, too, an understanding of how ideas about psychotropic medications have suffused popular culture and profoundly altered the relationship between doctors and patients.