Protist Diversity and Geographical Distribution

هنوز این باور عمومی وجود دارد که ارگانیسم‌های میکروسکوپی مانند باکتری‌ها، قارچ‌ها، پروتیست‌ها و چند سلولی کوچک، به دلیل پراکندگی آسان توسط باد و آب، توزیع جهانی دارند. با این حال، مشارکت‌های جمع‌آوری‌شده در این کتاب - از پروتیست‌ها گرفته تا روتیفرها و خزه‌ها - نشان می‌دهد که میکروارگانیسم‌ها ساختارهای اجتماعی و جغرافیای زیستی مشابهی دارند که در حیوانات و گیاهان آوندی یافت می‌شود، اگرچه دامنه بسیاری از آنها می‌تواند وسیع‌تر باشد و بومی‌گرایی محلی نادرتر است. بر این اساس، مدل توزیع جهان وطنی Finlay & Fenchel باید با مدل بومی متوسط ​​Foissner جایگزین شود، که فرض می‌کند یک سوم ارگانیسم‌های میکروسکوپی بومی‌های مورفولوژیکی و/یا ژنتیکی هستند. این عواقب گسترده ای برای تخمین تعداد گونه ها و حفاظت از آنها دارد. شواهد قانع‌کننده‌ای وجود دارد که نشان می‌دهد ما تنها حدود 20 درصد از تنوع واقعی را در بسیاری از گروه‌های پروتیست، به‌ویژه ساپروتروف‌ها و هتروتروف‌ها مانند آمیب‌ها، تاژک‌داران و مژک‌داران می‌دانیم. این احتمال وجود دارد که این تنوع زیاد موجودات میکروسکوپی ناشی از نرخ کم انقراض در طول زمان زمین‌شناسی و زمان‌های نسل کوتاه است که باعث پراکندگی گونه‌های ژنتیکی می‌شود. اینکه تنوع زیاد میکروارگانیسم‌ها برای مدت طولانی ناشناخته مانده‌اند دلایل متعددی دارد که جدی‌ترین آنها کمبود طبقه‌شناسان است. با توجه به تلفات چشمگیر زیستگاه ها، به ویژه در مناطق استوایی، بخش بزرگی از تنوع زیستی اولیه زمین قبل از کشف ناپدید می شود.

بازچاپ شده از تنوع زیستی و حفاظت، جلد 17:2 (2008)

There is still a widespread belief that microscopic organisms, such as bacteria, fungi, protists, and small multicellulars, have a cosmopolitan distribution due to a presumed easy dispersal by wind and water. However, the contributions collected in this book – ranging from protists to rotifers and mosses – show that microorganisms have community structures and biogeographies similar to those found in animals and vascular plants, although the ranges of many can be wider and local endemism is rarer. Accordingly, the cosmopolitan distribution model of Finlay & Fenchel is to be replaced by the moderate endemicity model of Foissner, which assumes that one third of microscopic organisms are morphological and/or genetic endemics. This has far-reaching consequences for estimates of the number of species and their conservation. There is convincing evidence that we know only about 20% of the actual diversity in many protist groups, especially saprotrophs and heterotrophs such as amoebae, flagellates, and ciliates. It is probable that this great diversity of microscopic organisms is caused by low extinction rates over geological time, and short generation times which foster dispersal of genetic variants. That the great diversity of microorganisms has remained unrecognized for such a long time has several reasons, of which the most serious is a shortage of taxonomists. Considering the dramatic losses of habitats occurring, especially in the tropics, a large portion of the Earth’s protist biodiversity will disappear before it has been discovered.

Reprinted from Biodiversity and Conservation, volume 17:2 (2008)