Promoting Community Resilience in Disasters: The Role for Schools, Youth, and Families

مدل های بی شماری برای راهنمایی تمرین قبل، حین و بعد از بلایا در دسترس است. همانطور که در این کتاب تاکید شده است، ما به نقش تحقیق در اطلاع رسانی ارزیابی، آموزش و تلاش های مداخله ای خود در این زمینه اهمیت می دهیم. توجه به عناصری که دارای پشتوانه تحقیقاتی هستند مطمئناً به طور کلی به کنترل کیفیت کمک می کند. با این حال، به طور خاص، ما همچنین بر این ایده تأکید می کنیم که شواهدی برای حمایت از نقش امید و انتظارات مثبت در فرآیند انگیزش و مشارکت وجود دارد. علاوه بر این، هر چه مردم، از جمله جوانان و بزرگسالان، فعالانه در تلاش‌هایی که برای کمک طراحی شده‌اند، مشارکت کنند، منافع بیشتری دریافت می‌کنند. نقش تحقیق در تأمین امید اولیه و ایجاد تعامل فعال تر با منابع داخلی و خارجی قبل، حین و پس از فاجعه بخشی از اساس عملکرد ما در این زمینه است. در واقع، در برنامه آموزشی روانشناسی بالینی که توسط نویسنده ارشد اداره می‌شود، ایده‌ای که ما سعی می‌کنیم به کارآموزان خود القا کنیم، ایده «امید و مشارکت بر پایه‌ای مبتنی بر شواهد» است. در نتیجه، ما از مدل‌هایی حمایت می‌کنیم که «مواد فعال» را شناسایی کرده‌اند که شامل آن‌ها می‌شود: آنهایی که به‌ویژه از طریق تحقیقات ارزیابی کنترل‌شده شناسایی شده‌اند. با این حال، همچنین این مورد نیز وجود دارد که تعدادی از عوامل خطر و محافظتی که از طریق تعدادی از مطالعات شناسایی شده اند (به عنوان مثال، به فصل 2 مراجعه کنید) هنوز به طور سیستماتیک گنجانده نشده اند.

A myriad of models are available to guide practice before, during, and following disasters. As emphasized in this book, we value the role of research in informing our assessment, education, and intervention efforts in this area. Keeping an eye on those elements that have research backing certainly assists with quality control generally. However, more specifically, we also stress the idea that there is evidence to support a role for hope and positive expectations in the motivation and engagement process. In addition, the more that people, including youth and adults, actively participate in efforts designed to help, the more benefits they tend to receive. The role of research in providing that initial hope and inspiring more active engagement with internal and external resources before, during, and after a disaster is part of the foundation of our practice in this area. In fact, in the clinical psychology training program directed by the senior author, the idea that we attempt to inculcate with our trainees is the idea of “hope and engagement on an evidence-based foundation.” Consequently, we do advocate for models of practice that have identified “active ingredients” that are included: those particularly identified through controlled evaluation research. However, it is also the case that a number of risk and protective factors identified through a number of studies (e.g., see Chapter 2) have as yet to be systematically included.