Prolactin: Physiology, Pharmacology and Clinical Findings

فعالیت هورمون لاکتوژنیک برای اولین بار در عصاره هیپوفیز گاو توسط Stricker و Griiter در سال 1928 مشاهده شد که در آزمایشگاه Bouin در استراسبورگ کار می کردند. از آن زمان نشان داده شده است که پرولاکتین در عصاره هیپوفیز قدامی تقریباً تمام گونه های مهره داران مورد بررسی وجود دارد. اگرچه زیست شناسی آن به طور گسترده در بسیاری از گونه های پستانداران مورد مطالعه قرار گرفت، وجود پرولاکتین در انسان به طور کلی با وجود شواهد مثبت ارائه شده توسط محققانی مانند پاستل مورد تردید بود. این را می توان تا حدی با این واقعیت توضیح داد که هورمون رشد انسانی جدا شده در سال 1961، برخلاف هورمون های رشد غیرپریمات، خود یک لاکتوژن قوی است و در هیپوفیز طبیعی انسان به مقدار بسیار بیشتری نسبت به پرولاکتین وجود دارد. در نتیجه نزدیک به 10 سال تاخیر وجود داشت تا اینکه پرولاکتین به اتفاق آرا به عنوان هورمون هیپوفیز انسان جدا از هورمون رشد انسانی پذیرفته شد. در سال 1970 روش‌های جدید زیست‌سنجی نشان دادن فعالیت زیستی پرولاکتین را در سرم زنان پس از زایمان و بیماران مبتلا به گالاکتوره اجازه داد و روش‌های کروماتوگرافی منجر به جداسازی و خالص‌سازی پرولاکتین انسانی شد که امکان ایجاد یک رادیوامونواسی اختصاصی برای این هورمون را فراهم کرد. این امر راه را برای درک فیزیولوژی پرولاکتین و پاتوفیزیولوژی در انسان باز کرد که انقلابی در اعصاب غدد بالینی و غدد درون ریز تولید مثلی ایجاد کرد. مشخص شده است که به ویژه هیپرپرولاکتینمی یکی از شایع ترین سندرم های غدد درون ریز است.

Lactogenic hormone activity was first observed in bovine pituitary extracts by Stricker and Griiter in 1928, working in Bouin's laboratory in Strasbourg. Since that time prolactin has been shown to exist in anterior pituitary extracts of almost all vertebrate species investigated. Although its biology was extensively studied in many mammalian species, the existence of prolactin in the human was generally doubted, despite the positive evidence produced by such researchers as Pasteels. This can partly be explained by the fact that human growth hormone isolated in 1961, is itself a potent lactogen, in contrast to nonprimate growth hormones, and is present in the normal human pituitary in much greater amounts than prolactin. As a result there was a lag of nearly 10 years until prolactin was unanimously accepted as a hormone of the human pituitary, separate from human growth hormone. In 1970 new bioassay techniques permitted the demonstration of prolactin bioactivity in the serum of postpartum women and galactorrhea patients, and chromatographic methods led to the isolation and purification of human prolactin allowing the establishment of a specific radioimmunoassay for this hormone. This opened the road to the understanding of prolactin physiology and pathophysiology in the human, which has revolutionized clinical neuroendocrinology and reproductive endocrinology. Particularly hyperprolactinemia has turned out to be one of the most common endocrine syndromes.