Progress in Sensory Physiology

من تصور می کنم که بسیاری از شما، مانند من، در شب با دست یا پای \"خوابیده\" از خواب بیدار شده اید. احساس بسیار عجیبی است که آن دست یا پا، سرد و بی جان، در کنار شما آویزان باشد، انگار چیزی است که به شما تعلق ندارد. در چنین شرایطی شما برخی از عملکردهای حرکتی را قبل از عملکردهای حسی بازیابی می کنید، که به شما امکان می دهد اندام را مانند یک آونگ حرکت دهید. برای چند ثانیه بازو به عنوان یک اندام مصنوعی عمل می کند - یک پروتز بدون حسگر. به طور کلی تا زمانی که اندام های حسی خود را از دست ندهیم، از اهمیت آن ها آگاه نیستیم. فشار لباس خود را روی پوست یا حلقه انگشت خود احساس نمی کنید. در قرن نوزدهم چنین پدیده‌هایی که عموماً سازگاری نامیده می‌شوند، تا حد زیادی مورد مطالعه قرار گرفتند، به ویژه در بینایی، و همچنین در حواس به اصطلاح پایین. این سوال که آیا سازگاری حسی به دلیل تغییرات در گیرنده های حسی محیطی یا در ساختار عصبی مرکزی است تا سال 1920 به طور کلی باز باقی ماند. سپس توسعه زرادخانه الکترونیکی به ما ابزاری داد تا با مشاهده مستقیم رویدادهای الکتریکی در سیستم عصبی محیطی و مرکزی به مشکل حمله کنیم. اما حتی امروزه هنوز برخی از مناطق خالی در دانش ما از سازگاری وجود دارد.

I fancy that many of you, like myself, have woken up in the night with a "sleeping" arm or leg. It is a very peculiar feeling to have that arm or leg, cold and lifeless, hanging there at your side as if it were something which does not belong to you. In such situations you recover some of the motor functions before the sensory functions, which en­ ables you to move the limb like a pendulum. For a few sec­ onds the arm functions as an artificial limb - a prosthesis without sensors. In general we are not aware of the importance of our sensory organs until we lose them. You do not feel the pressure of your clothes on the skin or the ring on your finger. In the nineteenth century such phenomena generally named adaptation, were studied to a great extent, partic­ ularly in vision, as well as in the so-called lower senses. The question whether sensory adaptation was due to changes in the peripheral sensory receptors or in the central nervous structure remained in general open until the 1920s. Then the development of the electronic arsenal gave us the means to attack the problem by direct observations of the electrical events in the peripheral as well as the central nervous system. But even today there are still some blank areas in our knowledge of adaptation.