Progress in Catheter Ablation: Clinical Application of New Mapping and Ablation Technology

ابلیشن کاتتر به طور گسترده ای به عنوان یک شکل موثر و ایمن درمان برای آریتمی قلبی پذیرفته شده است. در بسیاری از موارد این روش درمانی به عنوان اولین درمان انتخابی در نظر گرفته می شود. با استفاده از روش فرکانس رادیویی (RF)؛ که تکنولوژی را از یک روش باروتروماتیک و بالقوه مضر با استفاده از شوک ولتاژ بالا و جریان مستقیم (DC) به روشی ایمن و نسبتاً بدون درد متحول کرده است. روش ابلیشن کاتتر در حال حاضر خطر بسیار کمی دارد و برای انواع خاصی از آریتمی بسیار موثر است. میزان کارایی آن در درمان تاکی کاردی فوق بطنی شامل یک مسیر جانبی یا مسیرهای گره دهلیزی دوگانه تقریباً کامل بوده است و کاربرد آن برای انواع خاصی از آریتمی دهلیزی و بطنی نیز بسیار رضایت بخش بوده است. با این حال، فرسایش RF معمولی دارای چندین محدودیت شناخته شده است، از جمله توانایی آن در ایجاد ضایعات نقطه ای نسبتاً کوچک. آن را فقط برای یک آریتمی با یک هدف کوچک و/یا سطحی موثر می کند. به زودی مشخص شد که این فناوری احتمالاً در آریتمی‌هایی با هدف گسترده‌تر مانند فیبریلاسیون دهلیزی یا مواردی که شامل بافت اسکار و عمیق میوکارد مانند تاکی کاردی بطنی است، کاربرد قابل توجهی ندارد. در واقع، استفاده از فناوری RF مرسوم در این آریتمی‌های پیچیده اما رایج، نتایج رضایت‌بخشی به همراه داشته است.

Catheter ablation is widely accepted as an effective and safe form of therapy for cardiac arrhythmia. In many instances this curative procedure is considered as the first line of therapy if not the ultimate treatment of choice. With the use of radiofrequency (RF) modality; which has revolutionized the technology from a barotraumatic, potentially injurious procedure using high­ voltage, direct-current (DC) shock to a safe and relatively painless one; catheter ablation procedure now carries a very low risk and is extremely effective for certain types of arrhythmia. Its efficacy rate in curing supraventricular tachycardia involving an accessory pathway or dual atrioventricular nodal pathways has been near perfect and its application for certain types of atrial and ventricular arrhythmia have also been very satisfactory. However, conventional RF ablation has several well known limitations, most notably is its ability to only produce relatively small, point lesions; rendering it effective only for an arrhythmia with a small and/or a superficial target. It was soon recognized that the technology would not likely to have significant utility in arrhythmia with a more widespread target such as atrial fibrillation or those which involve scarred and deep myocardial tissue such as ventricular tachycardia. Indeed, the application of conventional RF technology in these complex but common arrhythmia has yielded unsatisfactory results.