Programming Effective Human Services: Strategies for Institutional Change and Client Transition

برنامه‌نویسی خدمات انسانی در سال‌های اخیر مورد توجه بسیاری از بررسی‌های عمومی، اقدامات قانونی و تحقیقات کاربردی بوده است. در نتیجه، ارائه‌دهندگان خدمات انسانی یاد گرفته‌اند که به نیازها و حقوق قانونی مصرف‌کنندگان، مناسب بودن و مقرون به صرفه بودن روش‌های درمانی و برنامه‌های خدماتی، و پرسنل و امکانات درگیر در ارائه خدمات به مصرف‌کنندگان احترام بیشتری نشان دهند. با وجود این روند دلگرم‌کننده، بسیاری از آژانس‌های خدمات انسانی هنوز در تلاش برای برآورده کردن دو معیار اساسی برنامه‌ریزی مؤثر هستند: (1) ارائه خدمات مؤثر در برآوردن نیازهای مصرف‌کننده و (2) تجهیز مصرف‌کنندگان برای عملکرد مستقل. سیستم خدمات انسانی تا حد امکان به عنوان مثال، به نظر می رسد پذیرش عمومی این مفهوم وجود دارد که برنامه های خدمات نهادی حضانت مورد نیاز است، علیرغم این واقعیت که آنها در بازپروری و انتقال مددجویان به جامعه ناکارآمد هستند و تغییر آنها دشوار است. علاوه بر این، اگرچه برنامه های خدمات مبتنی بر جامعه به عنوان جایگزینی برای استقرار در موسسه توسعه یافته است، به ندرت برنامه ریزی و برنامه ریزی انتقالی کافی برای تسهیل پیشرفت مشتری از موسسه به جامعه وجود دارد. اگر چه این مشکلات به طور کلی پذیرفته شده است، اکثر مدیران خدمات انسانی و شاغلین برای مقابله با آنها آمادگی لازم را ندارند. به طور خاص، فناوری مدیریت خدمات انسانی نیاز به بهبود دارد. این بیشتر نظری است تا عملی، و فاقد آزمایش میدانی کافی و اعتبار تجربی است.

Human service programming has been the focus of much public scrutiny, legislative action, and applied research in recent years. As a result, human service providers have learned to exhibit greater respect for the needs and legal rights of their consumers, the appropriateness and cost­ effectiveness of treatment procedures and service programs, and the per­ sonnel and facilities involved in providing services to consumers. Despite this encouraging trend, many human service agencies are still trying unsuccessfully to meet the two fundamental criteria of effec­ tive programming: (1) providing services that are effective in meeting the needs of the consumer and (2) equipping consumers to function indepen­ dently of the human service system to the extent possible. For example, there appears to be a general acceptance of the notion that custodial institutional service programs are needed, despite the fact that they are ineffective in rehabilitating and transitioning clients to the community and that they are difficult to change. In addition, although community­ based service programs have been developed as alternatives to institu­ tional placement, there is rarely sufficient transitional planning and pro­ gramming to facilitate the client's progress from the institution to the community. Although these problems generally are acknowledged, most human service managers and practitioners are ill equipped to deal with them. Specifically, the technology of human service management is in need of improvement. It is more theoretical than practical, and it lacks sufficient field testing and empirical validation.