Problemlösung im europäischen Mehrebenensystem: Das Beispiel der Stahlpolitik der Europäischen Gemeinschaft für Kohle und Stahl (EGKS)

در دهه‌های 1950 و 1960، صنعت فولاد یک صنعت کلیدی بود. اخیراً، به ویژه در رابطه با مناقشات تجاری بین‌المللی، بارها خبرساز شده است.

به منظور بازسازی صنعت فولاد اروپا که در طول جنگ جهانی دوم عقب مانده بود، کشورهای بنلوکس، آلمان، فرانسه و ایتالیا در سال 1952 انجمن زغال سنگ و فولاد اروپا (ECSC) را تأسیس کردند که معاهده آن در سال 2002 منقضی شد. الیور بانتروک موفقیت یا شکست سیاست فولاد ECSC را در طول 50 سال وجود آن تجزیه و تحلیل می کند. او نشان می‌دهد که فاز اول سیاست فولاد عمدتاً بدون مشکل بوده است، فاز دوم بین سال‌های 1964 تا 1994 با سه بحران ناشی از تولید بیش از حد مشخص می‌شود و اقدامات کمیسیون بحران‌محور فراملی، برخلاف اظهارات رویکردهای نونهادگرایانه، انجام می‌شود. اجرای آن دشوار بود. بر اساس نهادگرایی کنشگر محور، نویسنده بررسی می کند که چرا ECSC از ابتدا نتوانست مشکلات را در مرحله دوم حل کند.

In den 1950er und 1960er Jahren war die Stahlindustrie Schlüsselindustrie; in jüngerer Zeit geriet sie vor allem im Zusammenhang mit internationalen Handelsstreitigkeiten immer wieder in die Schlagzeilen.

Um die während des Zweiten Weltkriegs zurückgefallene europäische Stahlindustrie wieder aufzubauen, gründeten die Beneluxstaaten, Deutschland, Frankreich und Italien 1952 die Europäische Gemeinschaft für Kohle und Stahl (EGKS), deren Vertrag im Jahre 2002 auslief. Oliver Buntrock analysiert den Erfolg bzw. Misserfolg der Stahlpolitik der EGKS während der 50 Jahre ihres Bestehens. Er zeigt, dass die erste Phase der Stahlpolitik weitgehend problemlos verlief, die zweite Phase zwischen 1964 und 1994 infolge von Überproduktion von drei Krisen geprägt war und sich die supranationalen krisenorientierten Kommissionsmaßnahmen entgegen der Aussagen neoinstitutionalistischer Ansätze nur schwer durchsetzen ließen. Auf der Basis des akteurzentrierten Institutionalismus untersucht der Autor, warum die EGKS die Probleme während der zweiten Phase nicht von Beginn an lösen konnte.