Prisoners of the Past: South African democracy and the legacy of minority rule

فریدمن با تکیه بر آثار مورخ اقتصادی داگلاس نورث و محقق سیاسی اوگاندا، محمود ممدانی، استدلال می کند که مشکلاتی که دموکراسی آفریقای جنوبی را در بر می گیرد میراث گذشته است، نه محصول دوران پس از 1994<. span

دموکراسی آفریقای جنوبی اغلب به‌عنوان داستانی از شروع‌های درخشان گمراه شده در نظر گرفته می‌شود، الگویی که گفته می‌شود در آفریقا رایج است. ادعا می شود که توافق توافقی در سال 1994 به سلطه نژادی پایان داد و پایه و اساس یک دموکراسی مرفه را ایجاد کرد - اما سیاستمداران حریص به وعده یک جامعه جدید خیانت کردند.

در زندانیان گذشته استیون فریدمن زیرکانه استدلال می کند که این ماهیت آفریقای جنوبی معاصر را اشتباه می خواند. فریدمن با تکیه بر آثار تاریخدان اقتصادی داگلاس نورث و متفکر سیاسی محمود ممدانی، نشان می دهد که مشکلات دموکراسی آفریقای جنوبی میراثی از گذشته قبل از 1994 است. حل و فصلی که حاکمیت اکثریت را آغاز کرد، ویژگی های اصلی اقتصاد و جامعه آپارتاید را دست نخورده باقی گذاشت. اقتصاد همچنان میلیون‌ها نفر را از مزایای خود محروم می‌کند، در حالی که سلسله‌مراتب نژادی سرسختانه نشان داده است: آپارتاید بی‌اعتبار است، اما ارزش‌های دوران استعمار قبل از 1948، دوره استعمار بریتانیا، همچنان بر آن حاکم است. بنابراین دموکراسی آفریقای جنوبی از انتخابات آزاد، آزادی‌های مدنی و حاکمیت قانون حمایت می‌کند، اما همچنان الگوهای طرد و سلطه را در گذشته ادامه می‌دهد. سازش های قانون اساسی در سال 1994 که سلطه را دست نخورده باقی گذاشت. این معامله ناقص بود زیرا سازش نه خیلی زیاد، بلکه خیلی کم به همراه داشت. مصالحه شهروندی سیاسی را به همه تعمیم داد، اما هیچ معامله مشابهی در مورد تغییرات اقتصادی و فرهنگی وجود نداشت. فریدمن با استفاده از کار جامعه شناس رادیکال هارولد ولپ، نشان می دهد که تنها مذاکره بر سر یک اقتصاد و جامعه جدید می تواند آفریقای جنوبی را از زندان گذشته رهایی بخشد.

Building on the work of economic historian Douglass North and Ugandan political scholar Mahmood Mamdani, Friedman argues that the difficulties besetting South African democracy are legacies of the past, not products of the post-1994 era

South Africa’s democracy is often seen as a story of bright beginnings gone astray, a pattern said to be common to Africa. The negotiated settlement of 1994, it is claimed, ended racial domination and created the foundation for a prosperous democracy – but greedy politicians betrayed the promise of a new society.

In Prisoners of the Past Steven Friedman astutely argues that this misreads the nature of contemporary South Africa. Building on the work of the economic historian Douglass North and the political thinker Mahmood Mamdani, Friedman shows that South African democracy’s difficulties are legacies of the pre-1994 past. The settlement which ushered in majority rule left intact core features of the apartheid economy and society. The economy continues to exclude millions from its benefits, while racial hierarchies have proved stubborn: apartheid is discredited, but the values of the pre-1948 colonial era, the period of British colonization, still dominate. Thus South Africa’s democracy supports free elections, civil liberties and the rule of law, but also continues past patterns of exclusion and domination.

Friedman reasons that this ‘path dependence’ is not, as is often claimed, the result of constitutional compromises in 1994 that left domination untouched. This bargain was flawed because it brought not too much compromise, but too little. Compromises extended political citizenship to all but there were no similar bargains on economic and cultural change. Using the work of the radical sociologist Harold Wolpe, Friedman shows that only negotiations on a new economy and society can free South Africans from the prison of the past.