Prisoner of the Rising Sun: The Lost Diary of Brigadier General Lewis Beebe

گزارشی که قبلاً هرگز منتشر نشده از تجربه یک افسر آمریکایی در دست اسیرکنندگان ژاپنی، زندانی طلوع خورشید شواهد جدیدی از رفتار با افسران ارائه می دهد و نشان می دهد که چگونه زندانیان کورگیدور در مقایسه با اسیران بد بخت باتان.

زمانی که هواپیماهای ژاپنی در 8 دسامبر 1941 به فرودگاه های فیلیپین حمله کردند، سرهنگ لوئیس سی بیبه افسر ارشد تدارکات ژنرال داگلاس مک آرتور بود. او در اوایل مارس 1942 که به درجه سرتیپی ارتقا یافت، رئیس ستاد ژنرال واینرایت شد. از نقطه نظر ممتاز خود، بیبی سوابق خاطرات تهاجم ژاپنی ها به فیلیپین، پیشروی آنها به مانیل و تصرف شبه جزیره باتان را نگه داشت. حمله آنها به Corregidor در 6 مه، نیروهای ژاپنی به Corregidor حمله کردند و در کمتر از 12 ساعت جزیره را ایمن کردند. Beebe در میان کسانی بود که تا پایان جنگ در اقیانوس آرام، بیش از چهار سال بعد، اسیر شد و اسیر شد.

در طول اسارت، Beebe موفق شد یک دفتر خاطرات داشته باشد که در آن رفتار نسبتاً خوش خیم خود را ثبت کرده است. افسران همکار او دریافت کردند (حداقل در مقایسه با شرایط وحشتناکی که در گزارش های شناخته شده اسرای جنگی کمتر درجه بالایی که توسط ژاپنی ها در جاهای دیگر نگهداری می شد) شرح داده شده است. او از جیره‌های ضعیف، مراقبت‌های پزشکی کمتر از حد کافی و کار میدانی در اردوگاه‌های فیلیپین، تایوان و منچوری گزارش می‌دهد. او همچنین رفتار بعضاً حریصانه و خودخواهانه هم‌قطارانش را توصیف می‌کند، و همچنین جنبه‌ای سبک‌تر از زندگی اردوگاهی را توصیف می‌کند که شامل کار روی یک رمان، آواز خواندن، کنسرت‌های اسرا و بازدید از صلیب سرخ می‌شود. فلسفه او ایجاب می کرد که اسارت باید با خوش بینی و عزت نفس انجام شود.

حاشیه و پایان نامه توسط کشیش جان ام. بیبی، پسر ژنرال بیبی، جزئیاتی در مورد حرفه نظامی او و مقدمه ای آموزنده توسط مورخ اضافه می کند. استنلی ال. فالک این دفترچه خاطرات را در چارچوب تجربه گسترده‌تر آمریکایی از اسارت در دست ژاپنی‌ها قرار می‌دهد. خود این دفترچه خاطرات نه تنها جزئیات جدیدی از رفتار ارتش ژاپن با افسران را ارائه می دهد، بلکه نگاهی اجمالی به روح و روان یکی از اعضای بزرگترین نسل را ارائه می دهد که اسارت خود را با استفاده از آن برای مرتب کردن آنچه که مهم ترین آن بود، تغییر داد. زندگی.

A never-before-published account of the experience of an American officer at the hands of Japanese captors, Prisoner of the Rising Sun offers new evidence of the treatment accorded officers and shows how the Corregidor prisoners fared compared with the ill-fated Bataan captives.

When Japanese aircraft struck airfields in the Philippines on December 8, 1941, Col. Lewis C. Beebe was Gen. Douglas MacArthur’s chief supply officer. Promoted to brigadier general, he would become chief of staff for General Wainwright in early March, 1942. From his privileged vantage point, Beebe kept diary records of the Japanese invasion of the Philippines, their advance to Manila and capture of the Bataan Peninsula, and their assault on Corregidor. On May 6, Japanese troops assaulted Corregidor and secured the island in less than twelve hours. Beebe was among those captured and held prisoner until the end of the war in the Pacific, more than four years later.

During his captivity, Beebe managed to keep a diary in which he recorded the relatively benign treatment he and his fellow officers received (at least in comparison with the horrific conditions described in the better-known accounts of less high-ranking POWs held by the Japanese elsewhere). He reports on poor rations, less than adequate medical care, and field work in camps in the Philippines, on Taiwan, and in Manchuria. He also describes the sometimes greedy and selfish behavior of his fellow captives, as well as a lighter side of camp life that included work on a novel, singing, POW concerts, and Red Cross visits. His philosophy demanded that captivity should be borne with optimism and self-respect.

Annotation and an epilogue by General Beebe’s son, Rev. John M. Beebe, add details about his military career, and an informative introduction by historian Stanley L. Falk places the diary in the context of the broader American experience of captivity at the hands of the Japanese. The diary itself not only provides new details of the treatment of officers by the Japanese army, but also offers a glimpse into the psyche of one of the members of the Greatest Generation who transformed his captivity by using it to sort out what was most important in life.