Pragmatism, Pluralism, and the Nature of Philosophy

در پانزده سال گذشته، آیکین و تالیس به طور مشترک روی دیدگاه جدیدی از پراگماتیسم آمریکایی کار می‌کردند، دیدگاهی که پراگماتیسم را یک اصطلاح فلسفی زنده و در حال توسعه می‌دانست که از کار پراگماتیسم‌های «کلاسیک» چارلز سرچشمه می‌گیرد. پیرس، ویلیام جیمز، و جان دیویی، بدون وقفه در میان عمل‌گرایان قرن بیستم (سی. آی. لوئیس، ویلفرد سلرز، نلسون گودمن، دبلیو. و. او. کواین) بدون وقفه رشد می‌کند و تا امروز ادامه دارد. به عقیده آیکین و تالیس، پراگماتیسم اساساً یک پیشنهاد متافلسفی است - یک پیشنهاد روش‌شناختی برای پیشبرد تحقیق در میان اختلاف نظر عمیق مداوم بر سر اهداف، محدودیت‌ها و امکانات فلسفه. این تلقی از پراگماتیسم نه تنها با خودفهمی غالب فیلسوفان معاصر که با پراگماتیست های کلاسیک همذات پنداری می کنند، مغایرت دارد، بلکه پیامدهای مهمی برای فلسفه پراگماتیست دارد. به‌ویژه، آیکین و تالیس نشان می‌دهند که نسخه آنها از پراگماتیسم شامل ادعاهای متمایز درباره توجیه معرفتی، اختلاف نظر اخلاقی، شهروندی دموکراتیک و انجام تحقیق است. فصل‌ها تعاملات مفصل با تاریخچه و توسعه پراگماتیسم را با استدلال اصلی با هدف مخاطبان فلسفی فراتر از پراگماتیسم ترکیب می‌کنند.

For the past fifteen years, Aikin and Talisse have been working collaboratively on a new vision of American pragmatism, one which sees pragmatism as a living and developing philosophical idiom that originates in the work of the "classical" pragmatisms of Charles Peirce, William James, and John Dewey, uninterruptedly develops through the later 20^th Century pragmatists (C. I. Lewis, Wilfrid Sellars, Nelson Goodman, W. V. O. Quine), and continues through the present day. According to Aikin and Talisse, pragmatism is fundamentally a metaphilosophical proposal – a methodological suggestion for carrying inquiry forward amidst ongoing deep disagreement over the aims, limitations, and possibilities of philosophy. This conception of pragmatism not only runs contrary to the dominant self-understanding among cotemporary philosophers who identify with the classical pragmatists, it also holds important implications for pragmatist philosophy. In particular, Aikin and Talisse show that their version of pragmatism involves distinctive claims about epistemic justification, moral disagreement, democratic citizenship, and the conduct of inquiry. The chapters combine detailed engagements with the history and development of pragmatism with original argumentation aimed at a philosophical audience beyond pragmatism.