Power without Persuasion: The Politics of Direct Presidential Action

از اوایل دهه 1960، تفکر علمی در مورد قدرت روسای جمهور ایالات متحده بر این عبارات استوار است: "قدرت ریاست جمهوری، قدرت متقاعد کردن است." بازیگران سیاسی برای انجام کارهایی که رئیس جمهور به تنهایی نمی تواند انجام دهد. قدرت بدون اقناع استدلال دیگری دارد. ویلیام هاول با تمرکز بر توانایی رؤسای جمهور برای اقدام یکجانبه، اساسی ترین و گسترده ترین ارزیابی تئوری را از قدرت ریاست جمهوری طی سالیان متمادی ارائه می دهد. او استدلال می‌کند که روسای جمهور به طور منظم سیاست‌های عمومی را در مورد اعتراضات صریح کنگره، گروه‌های ذینفع و بوروکراسی تعیین می‌کنند.

در طول تاریخ ایالات متحده، به زمان خرید لوئیزیانا و اعلامیه آزادی، رؤسای جمهور نقطه عطفی را ایجاد کرده‌اند. سیاست ها به تنهایی اخیراً، روزولت ژاپنی‌های آمریکایی را در طول جنگ جهانی دوم بازداشت کرد، کندی سپاه صلح را تأسیس کرد، جانسون اقدامات مثبت را آغاز کرد، ریگان اختیارات رئیس‌جمهور را در بازبینی نظارتی بسیار گسترش داد، و کلینتون حمایت‌های خود را به میلیون‌ها هکتار از زمین‌های عمومی گسترش داد. از 11 سپتامبر، بوش یک پست جدید در کابینه ایجاد کرده و یک سیستم قضایی موازی برای محاکمه تروریست های مظنون ایجاد کرده است.

هاول نه تنها یافته های تجربی جدید متعددی ارائه می دهد، بلکه فراتر از محدوده نظری مطالعات قبلی است. . او با تکیه بر نظریه بازی ها و نهادگرایی جدید، شرایط سیاسی را بررسی می کند که تحت آن روسای جمهور می توانند سیاست خود را بدون رضایت کنگره یا قضایی تغییر دهند. به وضوح نوشته شده است، قدرت بدون اقناع بیانگر فرمول جدید قانع کننده ای از قدرت ریاست جمهوری است، چیزی که پیامدهای آن طنین انداز خواهد شد.

Since the early 1960s, scholarly thinking on the power of U.S. presidents has rested on these words: "Presidential power is the power to persuade." Power, in this formulation, is strictly about bargaining and convincing other political actors to do things the president cannot accomplish alone. Power without Persuasion argues otherwise. Focusing on presidents' ability to act unilaterally, William Howell provides the most theoretically substantial and far-reaching reevaluation of presidential power in many years. He argues that presidents regularly set public policies over vocal objections by Congress, interest groups, and the bureaucracy.

Throughout U.S. history, going back to the Louisiana Purchase and the Emancipation Proclamation, presidents have set landmark policies on their own. More recently, Roosevelt interned Japanese Americans during World War II, Kennedy established the Peace Corps, Johnson got affirmative action underway, Reagan greatly expanded the president's powers of regulatory review, and Clinton extended protections to millions of acres of public lands. Since September 11, Bush has created a new cabinet post and constructed a parallel judicial system to try suspected terrorists.

Howell not only presents numerous new empirical findings but goes well beyond the theoretical scope of previous studies. Drawing richly on game theory and the new institutionalism, he examines the political conditions under which presidents can change policy without congressional or judicial consent. Clearly written, Power without Persuasion asserts a compelling new formulation of presidential power, one whose implications will resound.