Power, Plain English, and the Rise of Modern Poetry

در این کتاب جذاب، دیوید روزن شرحی کاملاً جدید از شعر مدرن ارائه می‌کند و درک ما از رابطه آن با رمانتیسم را اصلاح می‌کند. شاعران بریتانیایی از وردزورث تا اودن کوشیدند خود را همزمان به عنوان افراد صاحب قدرت و به عنوان صداهای اخلاقی در جوامع خود معرفی کنند. غزل مدرن پیچیدگی‌های مشخص خود را روانی، اخلاقی، رسمی از دشواری فوق‌العاده این تلاش به دست می‌آورد.
ثبت پایین زبان ماثبتی از کلمات کوتاه، ملموس و بومی که در نحو ساده چیده شده‌اند عمیقاً دخیل است. این داستان. روزن نشان می‌دهد که چگونه شاعران مدرن از شهرت عجیب «انگلیسی ساده» برای صداقت استفاده می‌کنند تا شکاف بین جاه‌طلبی‌های (احتمالاً آشتی‌ناپذیر) خود را پنهان کنند.
روزن با قدردانی عمیق از دستاوردهای شاعرانه و شمایل شکنی شگفت انگیز، نور جدیدی بر جنبه های نوآورانه و همچنین خودفریبی شعر مدرن می افکند. این کتاب درک ما را از تاریخ شعر در زبان انگلیسی تغییر می دهد.

In this engaging book David Rosen offers a radically new account of Modern poetry and revises our understanding of its relation to Romanticism. British poets from Wordsworth to Auden attempted to present themselves simultaneously as persons of power and as moral voices in their communities. The modern lyric derives its characteristic complexities—psychological, ethical, formal—from the extraordinary difficulty of this effort.
The low register of our language—a register of short, concrete, native words arranged in simple syntax—is deeply implicated in this story. Rosen shows how the peculiar reputation of “plain English” for truthfulness is employed by Modern poets to conceal the rift between their (probably irreconcilable) ambitions for themselves. 
With a deep appreciation for poetic accomplishment and a wonderful iconoclasm, Rosen sheds new light on the innovative as well as the self-deceptive aspects of Modern poetry. This book alters our understanding of the history of poetry in the English language.