Posthumorism: The Modernist Affect of Laughter

این کتاب با بررسی معانی متعدد غیر طنز خنده، نوع منحصر به فرد خنده را در مدرنیسم بررسی می کند که بدون شوخ طبعی، بدون انسان و بدون انسان گرایی است. پساموریسم با ارائه یک نظریه جدید جسورانه از تأثیرات مدرنیسم، ظهور پراکنده گونه خاصی از خنده های بدون طنز را در ادبیات، فیلم و فلسفه قرن بیستم شرح می دهد.
از آزمایش‌های سرگردان ویلیام جیمز با گاز خنده گرفته تا فریاد خودکشی سرگرد کونگ در فیلم دکتر استنلی کوبریک. Strangelove، مدرنیته مملو از نمونه هایی از چنین خنده هایی است - که با توانایی آن در "شکستن" و تخریب تعریف می شود، در حالی که افق های جدیدی از ادراک را باز می کند.
این کتاب با بررسی عملکرد خلاقانه خنده های پس از طنز، چگونگی گوناگونی را بررسی می کند. سبک‌شناسان این فرم - از ناتانائل وست و کرت ونه‌گات تا ژرژ باتای و هلن سیکسوس - از آن به‌عنوان ابزاری برای بی‌قراری، پیکربندی مجدد انسان منفرد و شکل‌دهی به اشکال مختلف گفتمان اومانیستی استفاده می‌کنند.

Examining the multiple non-humorous meanings of laughter, this book explores a unique strain of laughter in modernism that is without humor, without humans, and without humanism. Providing a bold new theory of modernism's affects, Posthumorism chronicles the scattered emergence of a particular strain of humorless laughter in twentieth-century literature, film, and philosophy.
From William James's trippy experiments with laughing gas to the wide-open suicide shriek of Major Kong in Stanley Kubrick's Dr. Strangelove, modernity is strewn with examples of such laughter – defined by its ability to “crack up” and destroy, whilst opening new horizons of perception.
Examining the creative operation of posthumorist laughter, this book explores how various stylists of the form-from Nathanael West and Kurt Vonnegut to Georges Bataille and Hélène Cixous-use it as a tool to unsettle, reconfigure the individual human, and shape different forms of humanist discourse.