POSTCOLONIAL MODERNISM AND THE PICARESQUE NOVEL

این کتاب درباره رمان پیکارسک معاصر است. با وجود محبوبیت، پیکارسک، بر خلاف bildungsroman، هنوز یک ژانر تئوریزه نشده است، به ویژه برای زمینه ادبیات پسااستعماری. این مطالعه تمرکز سنتی رمان پیکارسک را بر فقر و محرومیت در نظر می‌گیرد و استدلال می‌کند که نسخه‌های پسااستعماری آن ما را ترغیب می‌کنند تا احساس گسترده‌تری از بی‌ثباتی و بی‌ثباتی را تصور کنیم. زندگی‌نامه غیرخطی، سبک اپیزودیک، هویت‌های پروتایی، روایت‌های غیرقابل اعتماد، و مناظر افتضاح، جنبه‌های اجتماعی و رسمی هستند که از طریق آنها این ناامنی مضمون‌سازی و اجرا می‌شود. تحلیل مختصر این مفاهیم و پدیده ها در پیکارسک ساختار این کتاب را فراهم می کند. آنچه در مقایسه با دیگر اشکال پسااستعماری (پسا)مدرنیسم حائز اهمیت است این است که پیکارسک نقد کلی از پروژه مدرنیته ارائه نمی کند، بلکه از طریق بی ثباتی مداوم خود به منطق های متناقض سرمایه داری اشاره می کند که به ویژه در زیر ظرافت های متفاوتی به چشم می خورد. شرایط نئو امپریالیسم و ​​نئولیبرالیسم. این کتاب شامل متون نویسندگان پسااستعماری معتبری مانند سلمان رشدی و وی. نایپل، اما به ویژه بر گسترش اخیر این ژانر در آثار آراویند آدیگا، محسن حمید و ایندرا سینها تمرکز دارد.

This book is about the contemporary picaresque novel. Despite its popularity, the picaresque, unlike the bildungsroman, is still an undertheorized genre, especially for the context of postcolonial literatures. This study considers the picaresque novel’s traditional focus on poverty and deprivation, and argues that its postcolonial versions urge us to conceive of as a more wide-ranging sense of precarity and precariousness. Non-linear biography, episodic style, protean identities, unreliable narratives, and abject landscapes are the social and formal aspects through which this precarity is thematized and performed. A concise analysis of these concepts and phenomena in the picaresque provides the structure for this book. What is especially significant in comparison to other forms of postcolonial (post)modernism is that the picaresque does not offer a general critique of a project of modernity, but through its persistent precarity points to the paradoxical logics of capitalism, which are especially nuanced under the conditions of neo-imperialism and neoliberalism. The book features texts by established postcolonial authors such as Salman Rushdie and V.S. Naipaul, but especially focuses on the more recent proliferation of the genre in works by Aravind Adiga, Mohsin Hamid and Indra Sinha.