Post-Traumatic Stress Disorder: A Clinician’s Guide

برای صدها سال، واکنش انسان به فاجعه شخصی و جمعی شناخته شده است. رویدادهای مهم تاریخی قرن بیستم، واقعیت واکنش انسان به آسیب‌های شدید روحی، به‌ویژه تجربه افرادی را که در معرض اردوگاه‌های کار اجباری آلمان نازی قرار گرفته‌اند، پرتاب بمب‌های اتمی در هیروشیما و ناکازاکی، و ویژگی‌های منحصربه‌فرد را برجسته کرده‌اند. درگیری ویتنام با این حال، تا سال 1980، با انتشار سومین ویرایش راهنمای تشخیصی و آماری (DSM-111)، اختلال استرس پس از سانحه (PTSD) به طور کامل به عنوان یک دسته تشخیصی متمایز و معتبر با ماندگاری شناخته شد. سندرم های استرس پس از سانحه را ایجاد کرد. در نتیجه، از اواخر دهه 1970 ادبیات PTSD قابل توجهی پدیدار شد. در میان انبوه مقالات تحقیقاتی و بالینی، انواع کتاب های ویرایش شده شامل مشارکت های مقامات اصلی در این زمینه گنجانده شده است (به عنوان مثال، فیگلی، 1978، 1985؛ وان در کولک، 1984؛ کلی، 1985؛ سوننبرگ، بلنک، و تالبوت، 1985؛ میلگرام، 1986؛ اوچبرگ، 1988). با این حال، تا به امروز هیچ نشریه‌ای تنوع دیدگاه‌های نظری و درمانی را به شکلی که به آسانی برای پزشکان در دسترس باشد گرد هم نیاورده و ادغام نکرده است. به این شکاف در ادبیات است که به این مشارکت پرداخته شده است.

For hundreds of years, the human response to personal and collective catastrophe has been recognized. Major historical events of the twen­ tieth century have highlighted the reality of the human response to extreme traumatization, especially the experience of persons exposed to the concentration camps of Nazi Germany, the dropping of atomic bombs on Hiroshima and Nagasaki, and the unique features of the Vietnam conflict. However, it was not until1980, with the publication of the third edition of the Diagnostic and Statistical Manual (DSM-111), that post-traumatic stress disorder (PTSD) was fully recognized as a distinct and valid diagnostic category with a permanency not hitherto afforded post-trauma stress syndromes. Consequently, a formidable PTSD literature has emerged since the late 1970s. Included among the wealth of research and clinical papers are a variety of edited books containing contributions from the major authorities in the field (e.g., Figley, 1978, 1985; van der Kolk, 1984; Kelly, 1985; Sonnenberg, Blank, & Talbott, 1985; Milgram, 1986; Ochberg, 1988). However, to date no publication has brought together and integrated the variety of theoretical and therapeutic perspectives in a form readily accessible to clinicians. It is to this gap in the literature that this contribution is addressed.