Population Genetics in Forestry: Proceedings of the Meeting of the IUFRO Working Party “Ecological and Population Genetics” held in Göttingen, August 21–24, 1984

وقتی هدف اصلی جنگل‌داری، درخت را در نظر می‌گیریم، فوراً مشخص می‌شود که چرا ژنتیک‌دانان تجربی جمعیت در تبدیل این شی به دغدغه اصلی تحقیقات خود تا این حد مردد بوده‌اند. درختان موجودات زنده ای بسیار طولانی هستند که فواصل تولیدی آنها بیشتر از فاصله زمانی محققین آنها چندین برابر است. بنابراین، آنها عملاً استفاده از روش‌های کلاسیک ژنتیک جمعیت را حذف می‌کنند، زیرا این روش‌ها مبتنی بر مشاهده ساختارهای ژنتیکی در طول نسل‌ها هستند. این وضعیت، که در آن محدودیت های تعیین شده برای مشاهده بسیار شدید است، به ویژه نیاز به همکاری نزدیک بین نظریه و آزمایش دارد. همچنین مستلزم بررسی دقیق نتایج به‌دست‌آمده برای موجودات دیگر به جز درختان است تا با مقایسه نتایج درختان با سایر موجودات، بینش بیشتری به دست آوریم. با این حال، بزرگترین چالش برای جمعیت و ژنتیک اکولوژیکی احتمالاً از این واقعیت نشات می‌گیرد که جنگل‌ها احتمالاً پیچیده‌ترین اکوسیستم‌ها هستند، حتی در برخی موارد که تحت مدیریت شدید قرار دارند. این پیچیدگی، که به طور مساوی شامل عوامل زنده و غیرزیستی است که هم از نظر زمان و هم از نظر مکان متفاوت هستند، تقاضاهای بسیار بالایی را برای ظرفیت سازگاری و در نتیجه انعطاف پذیری حاملان چنین اکوسیستمی ایجاد می کند. با این حال، به نظر می رسد طول عمر همراه با بی حرکتی در مرحله رویشی با ضرورت آشکار انعطاف پذیری سازگاری در جمعیت درختان جنگلی در مقایسه با موجودات کوتاه عمر و/یا متحرک تناقض دارد.

When we consider the main object of forestry, the tree, it immediately becomes clear why experimental population geneticists have been so hesitant in making this object a primary concern of their research. Trees are very long-living organisms with generation intervals frequently exceeding those of their investigators by multiples. They virtually exclude, therefore, application of the classical methods of population genetics since these are based on observing genetic structures over generations. This situation, where the limits set to observation are so severe, particularly requires close cooperation between theory and experiment. It also requires careful consideration of results obtained for organisms other than trees, in order to gain additional insights by comparing the results for trees with those for other organisms. Yet, the greatest challenge to population and ecological genetics probably originates from the fact that forests are very likely to be the most complex ecosystems of all, even in some cases where they are subject to intense management. This complexity, which equally comprises biotic and abiotic factors varying both in time and space, makes extremely high demands on the adaptational capacity and thus flexibility of the carriers of such an ecosystem. Longevity combined with immobility during the vegetative phase, however, appears to contradict the obvious necessity of adaptational flexibility in forest tree populations when compared with short lived and/or mobile organisms.